Mucizelere inanır mısınız? Ben mucizelere inanmazdım, ta ki o güne kadar… Eskiden, hep hayatın piyano tuşlarına benzediğini, beyaz tuşların huzuru ve mutluluğu temsil ederek güzel notalar oluşturduğunu, siyah tuşların ise olumsuzlukları ve duygu karmaşasını notalarla belirttiğini ve benim hep siyah tuşlardan ibaret olduğumu düşünürdüm. Ancak unuttuğum bir nokta vardı. Beyaz tuşlar kadar siyah tuşlar da müzik yapıyordu…
Hayatım boyunca önem verdiğim en önemli değerler arasında ilk gelen kavram, maneviyat olmuştur. Hiçbir zaman maddiyata önem vermedim ve maddi değeri olan bir eşyayı kaybettiğimde bile ”hayat kısa, kuşlar uçuyor!” Düşüncesine sıkı sıkıya bağlanan biri oldum. Kısacası hayat benim için her dakikasının değerlendirilmesi gereken güzel bir zaman dilimi gibi ve benim, o zaman diliminde küçük şeyler için kendimi üzmeye harcayacak zamanım yok!
Aslına bakarsanız benim de herkes gibi rutin, hatta belki biraz daha detaylıca bakıldığında monoton bile sayılabilecek bir hayatım vardı. Kariyerimin en doruk noktasında olmama rağmen mutlu değildim ve her zaman kendimi tamamlanması gereken bir yapboz parçası gibi, eksik hissediyordum. Bu karmaşa, boşluk ve endişe dolu dünyada beni mutlu eden, yüzümde bütün gün boyunca kimsenin oluşturamadığı tebessümleri oluşturan tek bir şey vardı…
Gündelik hayatın koşuşturmacası arasında, iş yerine on dakikalık gecikme, artı arka taraftaki boncuk gibi dizilmiş, içinde patlamaya hazır bomba gibi sinirli bakan araba sahipleriyle kavga etme ihtimalini bile göze alarak her gün yaptığım bir şey vardı… Bir eve bakıyordum… Ama o benim için sadece bir ev değildi. Bütün umutlarımı, hayallerimi ve hedeflerimi o evde belirlemiştim. Tam bir görsel şölen, harikulade mimari yeteneklerin temel yapıtaşı olan o evde gelecekte çocuklarımla o koca bahçede saklambaç oynayacaktık, sonra ben yaşlılığımdan mızıkçılık edip oyunu tekrar başlatacaktım. Ayrıca içinde binlerce balık türünün, bitkilerin ve ağaçların olduğu doğal havuzda hayatımın erkeği ve çocuklarımla birlikte yarış yapacaktık. Daha sonra ise aynı eve çocuklarımın çocukları, bayramlarda elimi öpmeye gelecekti. Kısacası o evi gördüğüm günden beri hayattaki tek gayem, hayalimdeki mutlu aile tablosuyla orada yaşamaktı.
Yine iş toplantısına yetişmek için aceleyle arabama bindiğim bir gün, hayatımın en doğru hatasını yaptım. Hayallerimin evine hayranlıkla bakarken arabada dalgınlıkla bir anda frene bastım ve arkamdan bir araba bana çarptı. Bu küçük kaza sonrası arkamdaki arabadan hayatımın aşkı kibarca inerek, centilmence bir sorun olup olmadığını sordu. Tam o sırada aklıma ünlü bir filozof ve edebiyatçı olan Eugene Delacroix’in bir cümlesi geldi: ”Aşkı anlatabilmek için yeryüzünde var olan dillerden çok farklı bir dil gerekir.” İşte bu sözün anlamını tam olarak o an kavradım. Sanki aramızda ortak bir çekim kuvveti oluştu ve bu kuvvetle, sadece ikimizin anlayabileceği, farklı bir dil oluşturduk. Bu dilin temel kaynağı ise, bizim birbirimize karşı olan ilk görüşte aşkımızdı. O küçük kaza da, bu aşkın ne kadar yıkılmaz ve kuvvetli olduğunun bir göstergesiydi…
Daha sonra hayatımın aşkı kazayla ilgili problemleri halledene kadar, yakındaki restoranda oturmayı teklif etti ve restoranda vakit geçirdik. Bizim mucize dolu hikayemiz, böylece başladı. İşin asıl şaşırtıcı, tesadüfi ve mucizevi tarafı ise çocuklarımla ve torunlarımla hayallerimi süslediğim o muhteşem evin, aslında başından beri kocamın evi olmasıydı.
Bugün ise, hayalini kurduğum mutlu yuva ve mutlu anılar teker teker gerçekleşiyor, çocuklarım ve torunlarımla bu evde bütün hayallerimi, güzel anılara dönüştürüyorum. Hayat ne kadar da sürprizlerle dolu değil mi! Belki o gün o kaza gerçekleşmeseydi, o mucize ve aşk da gerçekleşemezdi, ben bu kadar mutlu olamaz ve hayatımın erkeğini bulamazdım. O nedenle lütfen hayatınızda elde edeceğiniz en değerli cümle ”her şerde bir hayır vardır.” Olsun… Ayrıca piyano tuşlarında siyah tuşlarla birlikte beyaz tuşların da müzik yapabileceğini hayatınız boyunca aklınızdan çıkarmayın…