Kişiden kişiye değişiyorum çünkü insanlar her ne kadar anlayışlı olduğunu söyleseler de aslında hepsi empatiden yoksun varlıklar.Başkalarına dertlerini anlatmaya çalışan insanlara sesleniyorum,kolu yanmış bir insanın halini sağlam bir insan nasıl anlayabilir?Ateşin derine değdiği andaki o elekrik şokuna benzer hissi yaşamayan anlayabilir mi?Her türlü fiziksel ve mental deneyimler de böyle değil midir?Daha önceden kişi olayı yaşamış bile olsa şu an mutluysa o zaman çektiği acıları unutuverir,bu nedenle bir insanın derdini anlayabilecek insanlar aslında o an o kişiyle aynı hisleri besleyenlerdir.Ne yazık ki insanlar bunu asla kabullenmezler.Ben de bu nedenle anlıyor rolü yapan insanların yanında onlar gibi değişiyor ve beni gerçekten anladıklarına inanıyormuş gibi yapıyorum.
Kişiden kişiye değişiyorum çünkü insanların benden farklı beklentileri var.Okulda derslerini önemseyen ve gerçekten sevdiği için çalışan bir insan oluyor,kuralları önemseyen öğrenci rolüne bürünüyorum.Eve geldiğimde her ne yaşamış olursak yaşayalım yaşadığım insanlara karşı büyük bir saygı besliyormuş gibi yapıyorum.Babamın yanına gittiğimde onun hep istediği gibi konuşkan ve sıcakkanlı bir insan oluveriyorum.En sevecen arkadaşımın yanında onunla yüksek sesle gülüyor,normalde komik gelmeyen şeylere büyük tepkiler veriyorum.sakin bir arkadaşımlayken sanki hiç aşırı biri değilmiş gibi davranıyor,ciddi meseleler hakkında konuşuyorum.Büyükleri ziyarete gittiğimizde her defasında aynı cümleleri tekrar etmelerine rağmen sanki benim için çok önemli şeyler söylüyorlarmışcasına dikkatli bir insan oluveriyorum.
Kişiden kişiye değişiyorum çünkü her zaman kendin gibi davranarak hayatta istediğin yerlere ulaşamassın.Herkes kendi gibi olmak ister ama bu hayat denilen tabloda yalnızca tek bir ressamın emeği olmuyor.Bazen renkler bu ressamların isteğine göre karıştırılmalı.Tüm şehveti ile bulunduğu ortamda dikkatleri üzerine çeken kırmızı tüm saflığıyla yanında bekleyen beyazla karışıp sevecen,arkadaş canlısı ve tatlı pembe renk olmalıdır.Yoksa o tüm rengini verdiği tablo emeklerinin karşılığını veremez.
Kişiden kişiye değişiyorum ama bazen bu değişimler bana acı veren veya kendime yabancılaştığım türden olmuyor,bir bebeğin yanındayken onun seviyesine iniyorum.Eski saf ve temiz hayatın zorluklarından habersiz bebekliğime ben de dönüyorum.Bir köpeğin yanında onunla birlikte oynuyor,o kemiğin peşinden koşarken ben de tasmasından tutmuş onunla birlikte koşuyorum.Böyle zamanlarda ise aklımızın evrimleşmediği dönemlere dönüyor,tüm hayvanlar ile anlaşabildiğimiz zamanlardaki ilkel insanlara dönüşüyorum.
Kişiden kişiye değişiyorum çünkü artık kendim bile ne olduğumu bilmiyorum.Aynaya bakıyor ve kimse için değişmek zorunda olmadığım zamanlardaki beni arıyor,onunla konuşmaya çalışıyorum.Ne yazık ki onu hiçbir yerde bulamıyorum.Çalışkan bir öğrenci,saygılı bir kız çocuğu,girişken bir evlat,mizahlı bir arkadaş…Hepsi burada ama bir değiller.Herkes burada ama ben neredeyim?Kendimi tam olarak hangi evrede kaybettim?Tam olarak ne zaman duygularımı bile sorgular duruma geldim?Kendimleyken bile verdiğim tepkiler hakkında kendimle tartışacak noktaya geldiğimi nasıl oldu da anlayamadım?
Kişiden kişiye değişmek zorundayım çünkü artık kendimi bulmanın hiçbir yolu yok.Zaman ilerledikçe de değişmeye devam edeceğim.Karşıma yeni yollar çıktıkça ben o yollardan geçebilmek için kendime farklı bir araç ayarlamaya devam edeceğim.Ve ne yazık ki ancak o yolun sonuna vardığımda tüm o taşıtların ilerlemesini sağlayan şeyin asıl kendi beynim,ellerim ve ayaklarım olduğunu anlayacağım.
https://weheartit.com/entry/229814851
https://weheartit.com/entry/139018345
https://weheartit.com/entry/132478983