Annemin gidişi hepimizi yıkmıştı. Babam annemin ardından iki kez kalp krizi geçirmiş ve şans eseri hayatta kalmıştı. Kardeşim ise ben annemsiz hiçbir şeyim beni adam eden oydu diyerek intihar girişiminde bulunmuştu. Ben ise annemi pek sevmezdim onun gidişi çokta üzmedi beni. Bana yaptıklarını asla unutamayacağım , bazen keşke daha önce ölseydi bile diyorum.
Annem babamın ikinci evliliğiydi. İlk annem bizi hep döverdi hatta kardeşimi öldürmeye bile çalışmıştı. Şu anki annemiz bu kadar olamadığı için kardeşim mükemmel olduğunu düşünüyordu. Bence hiçbir farkı yoktu.
3 saat sonra annemin cenazesi için Los Angeles uçağım var. Havaalanına 1saat önceden gitmemiz gerekiyordu. En geç bir buçuk saat sona evden çıkmamız gerekiyordu. Yukarı çıkıp telefonumu şarjdan almak için merdivenlere yeltendim. En son merdivendeki bir sokak sanatçısından aldığımız tabloyu hatırlıyorum muhtemelen bayıldım ve babamın beni sürüklediğini hatırlıyorum. Her şey çok hızlı gelişti. Uyandığımda havaalanındaydım. Havaalanı epey kalabalıktı. Uyanmamdan beş dakika kadar sonra olsa gerek uçağa bindik. Uçağın hareketi biraz midemi bulandırdı. Hostesten mide bulantımı geçirecek bir içecek istedim çok hızlı gelmişti. İçeceğimi içer içmez uyuya kaldım. Sanki ilaç atılmış gibiydi. Öyleydi de. Babamın annemin hatta kardeşimin bana oynadığı bir oyunmuş bu. Beni uçakla Los Angeles’a götürüp ormanda öldürmeyi planlamışlar. Acı olan ise bunu bana hostesin söylemesiydi. Hostes bu uçuştan sonra istifa edeceğini ve bana kaçmamda yardım edeceğini söyledi. Los Angeles’ta doğup büyüdüğünü oraları çok iyi bildiğini anlattı bana. Ona pek güvenmiyordum. Ne de olsa birbirimizi daha 2 saattir tanıyorduk.
Uçak inerken çok stres olmuştum ve güya bana yardım edecek hostesi bulamıyordum. Beni yalnız mı bırakmıştı hem de ihanetçi ailemle birlikte. Uçaktan koşarak indim. Sonsuza kadar koşacakmış gibi koştum ehe de nereye koştuğumu bilmeden. Çok korkuyordum ve anlamıyordum. Neden yaparlardı ki böyle bir şeyi? Param için mi ? Bu kötü psikolojiden mi oldu yoksa yıllardır içimde besliyor muydum bunu bilmiyorum ama ben de onları öldürmek için yanıp tutuşuyordum. Beni kaçırmalarına izin verdim ve ormanda kafalarından vurdum her birini ama bi sorun vardı planlamadığım bir detay onları hee saklayacaktım? Denize mi atsaydım yoksa uçurumdan mı fırlatsaydım? En son karar verdiğim ise ormanda onları yakmaktı. Evet canice biraz ama onlar hak etmişti her bir miimetre kareleri yanmayı hak etmişti. Şimdi hapisanedeyim ama pişman değilim ve bu hayatın bana öğrettiği bit şey varsa bu hayatta yalnız olduğumuzdur.