Kendimizi ruhumuzun bir bütünü olarak hissettiğimiz, tamamen kendi iç dünyamızda duygularımızı yansıttığımız bir aynadır aslında rüyalar… Kimi zaman yakarışlarımızın ve karanlık sabahlarımızın sesidir .Kimi zaman ise yaşamla donatılmış , soluk kesen anıların sesi. Ne yazık ki çoğu zaman sonu sırlarla doludur. Bu sebeple asla yitirmeyi göze alamayız.
Düşler pırıl pırıl parlayan evrenin sessiz çığlıklarıdır. Gördüğünüz an eğer zihninize kodlarsanız kaderin sizden kapıp götüremeyeceği bir şeye sahip olursunuz . İlk rüyamı anımsamıyorum , belki de karakterimin bir parçası olduğu için anımsamak istemiyorum. Ancak düşlerimi gerçeğe dökmek isterdim. Kendimi,insanları, yaşadığım ortamı sanki bir kitapmış gibi yeni baştan yazıp, ezberlemeyi, ezberledikçe de hatalarımı silmeyi dilerdim.
Hiç şüphesiz bir rüyamın gerçekleşmesi için bana hak verseler seve seve kabul ederdim. Ayrıca bunu bir risk olarak gören insanların dilinden bu riski almayı olurlardım. Neden mi ? Pek tabii optimist insanlar kelimelerle kendi gücünü ifade eder. Bu durum bende de oluyor fakat ruhumun söylemek istediklerini rüya da dile getiremem. O nedenle yaşadığım zaafları iskeletimden yoksun bir şekilde değil, iskeletimle aşmak durumundayım. Bu yüzden kayırmak yerine gerçeklerle yüzleşmeliyim. Etrafıma baktığımda bir şeylerin yavaş yavaş azaldığını görebilmeli ve dile getirebilmeliyim ki yaşamım belli bir düzene oturuyor…
Belki rüyamı yaşayarak yolumu değiştirmeliyim. Kuşlar gibi uçmayı,balıklar gibi yüzmeyi öğrenmeliyim… Belki de iyiliklerime inanılması için onlardan hiç bahsetmemeliyim. Başarmak için şu 4 kuralı uygulamalıyım: bilmeliyim,istemeliyim,cesaret etmeliyim ve susmalıyım. Bu nedenle bir film gibi rüyalarımı başa sarıp tekrar tekrar izlemeliyim. Elimde tuttuğum bir kelebeği gerçek hayatıma getirerek yaşamasını sağlamalıyım ya da orada tutsak kalarak hayata gözlerini kapamasını izlemeliyim. Birisinin öldüğü bir rüyayı gerçeğe yansıtarak o kişinin hayatını kurtarmalıyım ya da ölümüne izin vermeliyim .Düşlerim ellerimin arasından kayıp gitmemeli aksine benim umut ışığım olmalı.
Genelde şikayet ettiğim durumlardan birisidir rüyaların sonunu görememek. ‘Keşke’ kelimesini kullandığım tek yerdir ve duygularım karşısında yanıt veremeyip neden varolduğumu düşündüğüm tek andır. Söylemesi zordur ki istediğiniz herhangi bir şey önünüze sunulurken masada hiçbir şeyin kalmadığını görürsünüz. Hafif bir yaş süzülür gözlerinizin arasından nasıl buraya kadar geldiğini anlamaya çalıştığınız…
Demem odur ki asla ve asla rüyalarınızı öldürmeyin! Ruhunuzun fazilet ışıklarını söndürmeyin. Rahatsız eden gerçeklerle veya mutlu eden yalanlara yaşamaya çalışmayın. Düşleriniz renkli olmasa bile onları gerçeğe döküp elinizdekilerle kendiniz renklendirebilirsiniz. Unutmayın ki rüyalarımız farklı olsa bile ruhlarımız ve bedenlerimiz birdir.