15 Nisan 2035
Bugün, Mars’taki 237. günüm. Kızıl gezegenin sessizliği hâlâ tuhaf geliyor. Dünya’daki ormanlarda yürüdüğüm anları özlüyorum ama buradaki manzara daha büyüleyici. Sabah, oksijen seviyelerini kontrol ettim. Seramızdaki bitkiler gayet iyi durumda. Domatesler ilk çiçeklerini açtı; bu büyük bir ilerleme! Eğer başarılı olabilirsek, Mars’ta sürdürülebilir tarım konusunda önemli bir adım atmış olacağız.
Öğleden sonra dış göreve çıktım. Toz fırtınası yaklaşıyor, bu yüzden hava kilidini iki kez kontrol ettim. Mars, hata kabul etmeyen bir yer. Burada doğa insana değil, insan doğaya uyum sağlamak zorunda. Gece, Dünya’yı izledim. Küçük, mavi bir nokta… Sevdiklerim orada, ben ise burada. Bazen yalnızlık ağır basıyor ama insanlığın geleceği için buradayım. Bu, her şeye değer.
16 Nisan 2035
Bugün, dünle neredeyse aynıydı. Manzara yine büyüleyiciydi, uyandığımda ilk yaptığım şey, Dünya’ya o küçük noktaya bakmaktı. Seramızda yine çalıştık, domateslere göz attım, ilerlemeyi takip ettim… Ama burası biraz sıkıcı olmaya başladı. Aynı rutinler, aynı görevler, aynı manzara… Bu monotonluk zaman zaman zorlayıcı olabiliyor. Ama biliyorum ki her bir gün, insanlığın Mars’a ayak basmasının geleceği için önemli bir adım.