Beraber Yaparız

İçimde bir boşluk vardı. Her şey üst üste geliyordu; işler yolunda gitmiyor, her yeni adımda daha da zorlanıyordum. Yalnızlık, hatalar, kayıplar… Bazen hayatta her şeyin senin kontrolünde olduğunu düşünürsün, ama bir anda her şey kaybolur gibi olur. Bu hisle boğuluyordum. Bir gün, eski bir arkadaşım beni aradı. Uzun zamandır görüşmemiştik, sesinde bir hüzün vardı. Konuştukça, aslında hepimizin benzer duyguları paylaştığını fark ettim. Birbirimize güçlü kalmamız gerektiğini söyledik, ama içimden geçirdiğim şey farklıydı. “Ben güçsüzüm,” dedim. “Her şey beni sarmış gibi hissediyorum. Ama belki de buradan bir şey öğrenebilirim. O an annemin sesi geldi aklıma. Her zaman bana, “Her zorluk, beni daha güçlü kılıyor; düşsem de kalkmayı ve devam etmeyi asla unutmayacağım!” derdi. Annem benim hep iyi olmamı  isterdi ve beni şu halimle görse çok üzülürdü. Kendimi topladım ve arkadaşıma da bu cümleyi söyledim ve birbirimize destek olamaya karar verdik. Buluşup bu yolda beraber yürüyecektik. Telefonda bir süre daha konuşup biraz plan yaptık. Sonrasında telefonu kapadım ve kendime önemli şeyleri hatırlattım. Olmazsa olmazları. Sonra elime bir defter aldım ve her şeyi not ettim. Artık kendimi hazır hissediyordum. Başarabileceğimi düşünüyordum ki  iki dakika sonra telefonum çaldı. Elime alıp telefonu açtım. Arkadaşımdandı. Hayatından bir kayıp daha vermiş. Telefonda ağlıyordu. Yanına geleceğimi söyledim ona. Sonrasında beraber yapacağımızı…