Yağmur kokusu havayı inletiyor, hızlı adımlar binanın her tarafında yankılanıyor. Elimde gevşekçe tuttuğum kağıtlar, yüzümde içimi gösteren kaygılı ifade. Bana yolu gösteriyorlar ben kafamı sis gibi gri tuğlalara çevirirken. Bacaklarım yavaş adımlarımı hızlandırarak binanın içine sokuyor beni, renkler şenleniyor, canlanıyor, her tarafımı sarıyorlar. Bakışlarım bütün etrafı süzüyor: her renkten koltukları, gözleri ışık gibi parlayan insanları, arkada çalan hafif müziği… Yanıma bakıyorum, umut dolu gözlerle kısa süre birbirimize bakıyoruz. Ona gülümsüyorum, anlamış tabii ki… O anlar. Böyle bir ortamı kim anlamaz ki? Kim içine çekmez ki? İstek görüyorum, her taraftan damlıyor, akıyor. İstiyorum, bu sınavı geçmek, buraya ait olmak istiyorum.
Günler, haftalar geçiyor, tebrikler kafamdan aşağı yağıyor, kabuller, gülümsemeler bütün vücudumu yıkıyor. Ait hissetmek istiyorum, oraya gitmek istiyorum. Kendimi uygun hissediyorum; belki de değilim, kimsem yok, anlamıyorum ama belki anlıyorum… Anlayacağım.
Attığım ilk adımın sesi bütün kulağımda çınlıyor, nefes alamayacak kadar beni bunaltıyor, daraltıyor. Ah, yok mudur bu heyecan, yok mudur? Hiç rahat bırakmaz beni, her zaman ilk günkü çocuksu heyecan… Tekrar bakıyorum kabul aldığım, istekle dolup taştığım yere, değer mi, değmemek hissi beni bitirir mi? Gözlerim tarıyor, bütün beynime düşünceler doluyor; onca imkân, emek, şans… İzin veremem, isteği bastıramam, kim kıyar, kim bu heyecanı tutar?
Vazgeçmiyorum, vazgeçmem, vazgeçmeyeceğim. Günlerim, aylarım, yıllarım burada geçti, hâlâ ilk günkü istek! Çünkü arzu bir kere geldi mi asla gitmez, gidemez. Buraya aitim ben, kimse değiştiremez. Mutluluk dolup taşırıyor benden. Doğru karar, doğru seçim mutluluğu. Kurulduğundan beri geçen on yıl, anlatamam gururumu, isteğimi. Daha nice yıllara Beştepe Koleji!
