Şair, karşısındaki kişinin gezdiği bahçelerde çiçek açmayacağını, fakat kendilerinin yaşadığı diyarın birçok farklı baharı sakladığını söylüyor. Karşısındaki kişi onları zorla kendi yoluna çekmek isterse, dağlarda gezen ayakların düz yollarda incineceğini ifade ediyor.
Bu kişi, dört bin yıllık bir tapınağın içindeki ince mozaikleri ararken, şair ve arkadaşları bir duvarda yazılı olan sülüs bir yazıyı gördüklerinde etkileniyorlar. Hatta, yeşil bir çini parçası bile onları heyecanlandırabiliyor. Karşılarındaki kişi, çiçekli bir sahnede beyaz bir kelebeğin dansına dalarak duygulanırken, şair ve arkadaşları bir zeybeğin toprağa diz vuruşundan aynı heyecanı hissediyorlar.
Kişi, fırtına gibi esen orkestra sesleriyle ürperirken, şair ve arkadaşları, ıstırap çekenlerin acılı nefeslerini bir müzik gibi hissediyorlar. O, yabancı bir şehirde bir kadın heykelini dikkatlice incelerken, şair ve arkadaşları bir köylünün eğilmeyen belinden büyük bir ruhsal zevk alıyorlar.
Şair, başka bir sanatı bilmediklerini ve Anadolu’nun kendileri için söylenmemiş bir masal gibi olduğunu dile getiriyor. Onlar kendi yollarında türkü söylerken, karşılarındaki kişiye uğurlar dileyerek yollarının ayrıldığını ifade ediyorlar.