Çiçek, sadece senin gezdiğin bahçede açmaz. Bizim diyarımızda da türlü türlü baharlar vardır. İstersen bizi kolumuzdan tutarak çek. Bu dağda gezen ayaklarımız düz caddede incinir.
Sen kırk yüz yıllık bir mabedin içini kubbesinde ince bir mozaik arayarak gezersin. Bizi ise duvarda gördüğümüz sülüs bir yazı sarar, gördüğümüz bir parça yeşil çini bize heyecan verir.
Senin için çiçekli sahnede bir beyaz kelebeğin dansı ile titrerken dağ gibi bir zeybeğin dizini dağa vuruşu bizim kalbimizi yerinden kımıldatır.
Senin sinirlerine bir ürperiş getiren fırtınayı andıran orkestra sesiyken bizde ise ıstırap çekenlerin acıklı nefesleri en hazin musiki yerine geçer.
Sen yabancı bir şehirde bir kadın heykelini anlayan bir gözle uzun uzun sürerken biz ruhumuzun en büyük zevkini bir köylünün kıvrılmayan belini görünce duyarız.
Karşımızda yazılmamış bir destan gibi Anadolu’daki dururken biz başka sanat bilmeyiz. Biz bu yolda türküler tuttururken sana uğurlar olur, yolumuz ayrılır…