— Kitap okur musunuz Bay Andersen?
— Okumuyorum. Eksikliğini de hissetmiyorum.
— Ama biz hissediyoruz.
İki yıl önce yaptığım röportajdan duymuştum bu sözleri. Kendi sınırlarımı aşmak, diğer insanalara yararlarımı sunmak istiyordum. İnsanlığa ne kadar zeki, ne kadar kitapsever olduğumuzu göstermek istemiştim. Fakat bu röportajı yaptığım aksi adam -Bay Andersen- bize istediğimiz imajın tam tersini vermişti; o yüzden de büyük emeklerim, büyük hayallerimle beraber dosyaya kapatılıp üst raflara kaldırılmıştı.
“Okumuyorum. Eksikliğini de hissetmiyorum.” Bay Andersen, hayatında okul dönemleri dışında hiç kitap okumamış, bankacı, 49 yaşlarında aksi bir adam. Gayet sıkıcı bir apartmanda, gayet sıkıcı bir yaşam sürüyor. Ona söylemesi kolay tabii! Bir kitabı eline aldığın zaman, bir sayfayı bitirmeden bırakamazsın. Ee bir sayfa da yalnız mı kalsın? Ona da arkadaşlar gelir.
Evet, hayatında kitap, yazı, edebiyat olmayınca eksikliği hissetmeyebilir insan. Bu gayet normal. Ama hayatınıza bir kitabın girdiğini düşünün. Sen, sen olamazsın artık. Bambaşka birisine dönüşürsün.
Peki neden? Neden bu çok emek verdiğim dosyayı önem vermeden kaldırdılar? Belki de vermek istediğimiz imajı veremedim ama belki de başka önemli bir konuya değindim. Değindiğim konu, Bay Andersen’in kitap okumamasının, toplumumuzu etkilemesiydi. Ama açık ki ne Bay Andersen ne de basın ekibi beni anlamıştı. Kaba davrandığımı düşünmüştü herkes. Kimse benim farklı bakış açımı anlamamıştı.
Neden kimse ne demek istediğimi anlamamıştı. Peki ama neden? Biz milletçe dar bakış açısına mı sahiptik? Sahipsek neden genişletmeye çalışmıyoruz? Neden bir toplum olarak kendimizi geliştirmeye çalışmıyoruz?
Bence hepsinin tek ve büyük bir sorunu var, kitap okumamak. Bir kitap okumaya başlasak ah ne kadar güzel olurdu! Ne basın ekibi ne de Bay Andersen gibiler beni anlamamazlıktan gelirlerdi. Peki bu büyük soruna gelecek çözüm büyük ve basit mi, yoksa küçük ve zor mu? İşte bunun cevabını sadece bir yolla anlayabiliriz: deneyerek.
Deneyerek en fazla ne kaybederiz ki? Hiç bir şey! O zaman neden şimdi harekete geçmiyoruz ve zaman kaybediyoruz? Çalışmalara hemen bugün, hemen bu saatte başlasak ve iyi bir temel atsak güzel bir sonuç almaz mıyız?