Son zamanlarda her şey çok garipti. Yeni bir eve taşınmıştık, üç katlıydı. Küçüklüğümden beri zaten bodrum katlarından korkmuşumdur ve bu evde bir bodrum katı vardı. Oraya daha hiç inmemiştim, zaten annem de kapısını kilitlemişti. Ama neden kilitlediğini bu güne kadar sormak aklıma hiç gelmedi. Bir gün kafama takıldı, belki korkularımı yenebilirim diye düşündüm ve bodrum katına inmeye karar verdim. Her yer çok karanlıktı, kapısını açmayı zorladım ama açamadım. Dedim gibi, annem kilitlemişti. İçimden, demek ki yapmamam gerekiyormuş, dedim ve geri yukarı çıktım. Üstünden birkaç gün geçmişti, her şey normale dönmüş gibi hissediyordum.
Okula genellikle annem beni götürür. Başka bir kardeşim yok, o yüzden her zaman şanslı olduğumu düşünürüm. Bazı zamanlar canım sıkılıyor ama sorun değil, bir köpeğim var, adı Tarçın. Ama bugün okuldan geldiğimde hiç iyi haberler duymadım. Annem mutfakta babama Tarçın hakkında bir şeyler söylüyordu. Çok istemesem de gidip dinlemek istedim. Duyduklarıma inanamadım. Annem, Tarçın’ı başka birine vermekten bahsediyordu. Sebebini duyunca iyice şaşırdım. Tarçın, bodrum kata inmişti, bu yüzdenmiş. Bunu duyunca hemen içeri girdim. Onları dinlediğim için bana kızdılar ama umurumda değildi. Annem, beni sıkıca alt kata inemem konusunda tembihlediği için içime bir kurt düştü. Ne vardı bu bodrum katında?
İşte o gün geldi, bodrum katına inmeye karar verdim. Anahtarı bulmuştum (hiç de kolay olmamıştı bulmak). İndim, kapıyı açtım. İçeride bir tane sandık vardı, sadece. İçimden, “Annem, bu yüzden mi beni bu kadar tembihlemişti?” dedim. Sandığı açtım, içinde birkaç tane belge vardı. Okumaya başladım, gözümden yaşlar gelmeye başladı. Anlayamıyordum. Evlatlık mıydım?