Bir gün Çağatay, Çağan, Devin ve Egemen kampa gitmişler.
Odun toplama görevi Çağatay’a verilmiş. Çağatay yolda giderken pusulasını düşürmüş. Ormanda yolunu kaybetmiş. Akşam olmuş. Kurtlar, “Auuuuuu” diye bağırmaya başlamış. Çağatay hiç tedirgin olmamış. Çünkü kurdun sesinden henüz bebek olduğunu anlamış. Sonra da kurdun ağladığını duymuş ve onun da ailesini kaybettiğini fark etmiş. Sonra Çağatay sesi takip ederek yavru kurdu bulmuş. Kurt çok korkmuş. Çünkü ilk defa bir insan görüyormuş. Çağatay ona “Korkma, ben de kayboldum. Tanışıp birbirimize yardım edelim” demiş. Kurt da sevgi dolu gözlerle ona bakmış.
Önce kurdun ailesini bulmuşlar. Çünkü kurt daha bebek olduğu için, Çağatay önce ona yardım etmesi gerektiğini düşünmüş. Kurdun ailesi yavrularına kavuştukları için çok mutlu olmuş ve Çağatay’ı güvenle kamp yerine götürmüşler. Çağatay da arkadaşlarını bulduğu için çok mutlu olmuş.
Kurt ailesi ve Çağatay birbirlerini hiç unutmamışlar ve sonsuza dek mutlu yaşamışlar.