Sevgili Annem,
Bu, hayatım boyunca yazdığım tek mektup. Gönül isterdi ki son konuşmamızı doya doya yapabilseydik ama şartlar elvermedi. Şimdi soracaksın “Sen mektup yazmayı bilmezdin, nereden öğrendin?” diye. Kışlada bir ağabeyim var, o öğretti bana. Ailene haber ver, endişelenmesinler diye. Sanki sonum gelmiş gibi konuştu. O da biliyordu işlerin iyi gitmeyeceğini bizim adımıza. En azından Türk milleti için iyi gitsin derdindeyiz. Babamın şehit olduğu günü hatırlıyorsundur. Bir gece ansızın öğrenmiştik. Ben ise sana bu mektubu, öleceğimi dile getirmek amacıyla yazıyorum. Ölmek demişken ben ölmeyeceğim anne. Ben kahraman olacağım. İleride ne adımı, ne lakabımı bilen olacak. Ancak ben ileride Çanakkale’deki kahraman çocuklardan biri olarak anılacağım. Vatanım uğruna canla başla savaşacağım! Tarih olacağım buralarda yüzlerce yaşıtımla beraber. Buraya gelenler suratımızı görmeyecek belki ama biz onları izleyeceğiz. Toprağın altından çift gözle… Mutluluğun daim olsun anne. Bana hiç üzülme, oğlun şehit olacak. Oğlun kahraman olacak. Kahraman oğlun ile kahraman eşin, babamla ben seni ahir hayatta bekliyor olacağız. Son olarak, buradaki gözyaşı da benden kalan son parça olacak. Onu nesiller boyu sakla, olur mu?
Sevgilerimi sunarım.