İdil, 8 Mart sabahı uyandı ve güne her zamanki gibi başladı. Hazırlandı ve evden çıktı. Ancak dışarı çıktığında karşılaştığı durum onu şaşırttı. Tesadüf olduğunu düşündüğü bu durum, gerçeği anladığında onu korkuttu. Dışarıda hiç erkek yoktu. Simitçi kadındı, otobüs şoförü kadın, taksiciler kadın, herkes kadındı. İdil iş yerine gittiğinde de aynı durumu gördü.
Bu olaylar üzerine birine “Niye hiç erkek yok?” diye sorduğunda aldığı cevap, kadınların gününde erkeklerin evde yemek hazırlamak için bulunduğu yönündeydi. Kadın, “Kadınlar gününde erkekler, evde yemek hazırlamak için vardır. Onların bir işi olmaz. Bunu gelenek haline getireceğiz. Bu, erkeklerin kadınların neler çektiğini anlaması için her yıl kadınlar gününde yapılacak. Sadece markete giden bir erkek görebilirsin.” şeklinde açıklamada bulundu.
İdil, bu durum karşısında hem mutlu hem de üzgün hissetti. Kadınların yaşadığı zorlukların farkına varılması onu mutlu ederken, aynı zamanda erkeklerin sadece ev işlerinde rol almalarının eksik bir anlayış olduğunu düşündü. Bazı erkeklerin kadınları sadece evde yemek hazırlayan birer robot gibi gördükleri düşüncesi İdil’i düşündürdü.
Birkaç saat sonra, telefonunu açtığında canlı bir yayına denk geldi. Yayında bir kadın, başına gelen olumsuz deneyimleri anlatıyordu. Yapılan yorumlar, kadınların birbirini desteklediğini gösteriyordu. Kadın, “Yorumlara bakıyorum da bütün kadınlar toplanmış beni destekliyor. Aksine erkekler böyle bir video yapsa herkes şaka yapar, ironi ironi şeyler söyler. Bizim farkımız bu.” dedi. İdil, bu durumu şaşırmadan kabullenmişti.
Ertesi gün, erkekler İdil’e daha anlayışlı ve saygılı bir şekilde yaklaştılar. Bu olay, zamanla bir gelenek haline geldi ve erkeklerin kadınların yaşadığı zorluklara daha fazla duyarlılık göstermelerini sağladı.