Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu. Onu yerde öyle görmek, nefes almıyordu yüzü mosmordu. O an ne hissettiğimi tam olarak idrak edememiştim. Senelerce hayatımı işkenceye çeviren, beni hayattan soğutan, kendimden nefret etmeme sebep olan o kişi yerde mosmor bir şekilde yatıyordu. Bunu o hale getiren kimdi? Kim bu kadar acımasız olabilirdi? Neden hiçbir şey hatırlamıyordum…
Büyük bir şehirde doğup büyüdüm ama kendimi asla buraya ait hissetmedim. Kendimi asla bu şehirle bağdaştıramadım biz bu şehirle çok farklıydık, bu insanlarla… Onlara insan bile denemez. Onlar duygusuz, acımasız ve bencil canlılardı. Şehrin en popüler ve kalabalık okulunda okudum ama asla kendimi oraya ait gibi hissetmedim. Oradaki insanlar, onlar çok farklı. Ben asla onlar gibi olamadım, kimse tarafından kabul göremedim, hep dışlandım. Neden bu kadar dışlandım? Onlar gibi olmadığım için mi? Keşke sadece dışlanmakla kalsaydım. Dışlanmak yaşadığım şeyler arasında hiçbir şey…
Okulumda bir çok kişi vardı. Hiçbir zaman sevilmedim özelliklede bir kişi tarafından hiç sevilmedim, beni tanımayı deneseydin acaba sever miydin James? Ben sana bana yaptığın zulümlerden ve işkencelerden dolayı asla kızmadım James. Ama bana bunları neden yaptın? Sebebi neydi? Ben sana ne yaptım? Okul çıkışı vefat eden abimin olan saati yere atıp ayağınla ezip kırdığında daha 13 yaşındaydık. Okulda herkesin içinde maddi durumum yüzünden olan sıkıntılarımla alay ederken daha 13 yaşındaydık. Yenisini alacak param olmamasına rağmen okul formamı yırttığında daha 12 yaşındaydık. Neden bana bunları yaptın James? Ben sana ne yaptım?
James’in bana yaşattıklarından dolayı bazı psikolojik rahatsızlıklarım olduğu ortaya çıktı. Söylemeye çok utanıyorum ama ben ileri derecede bipolar ve depresyona sahip olan biriyim. Ben James’e sinirli değilim hiçbir zamanda sinirli olmadım. Ama ben bunları hak edecek ne yapmıştım? O benden nefret etsede ben içten içe ona çok özenirdim nasıl bu kadar güçlü ve dik durabiliyordu? Ona senelerdir hayrandım ama bir yandanda başka bir şey hissediyordum. Nasıl açıklanır bilmiyorum ama öfke gibi. Ona sinirliydim. Hem de çok sinirliydim.
Hasta olmama rağmen genelde ilaçlarımı kullanmıyordum. İlaçlarımı kullanmayınca sonuçları pek iyi olmuyordu. Unutkanlık, öfke krizleri ve saldırganlık olabiliyordu. James nasıl bu hale gelmişti? Ayrıca James’in üstünde bazı cam kırıkları vardı. Bu nasıl olmuştu? İlaçlarımı içersem belki hatırlarım diye düşünmüştüm. İlaçlarımı içtim yavaş yavaş bir şeyler hatırlıyordum. James en son okul çıkışı beni kolidorda yakalamıştı. Üstümde giydiğim kazak ve maddi durumumla alay ediyordu ama bu sefer biraz daha ileri gitmeye çalıştı. Beni boğmaya çalışıyordu o sırada kendimi savunmak amaçlı sağ tarafımda duran vazoyu alıp başına vurdum. James yere düştü ve… Sonrası… Hayır! Bunu ben yapmış olamazdım. Ben asla böyle bir şey yapmam. Ben bunu yapmamıştım, hayır. Ben değilim, ben değilim, ben değilim… Belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla.