İNSANCIKLAR

Çok tuhaftı ağlayamadım ama içim paramparça olmuştu. Dostoyevski’nin bu kitabını okuduğumda en etkilendiğim cümlelerden biri de bu olmuştu aslında. İlk okuduğumda çok bir şey anlamamıştım ama üstüne düşündüğümde ne kadar anlamlı bir cümle olduğunu anlamıştım. Bence bu her insanın anlayabileceği bir cümle değil. Bence bu cümleyi yüz kişiden sadece yirmi beş kişi anlayabilir. Çok tuhaftı ağlayamadım ama içim paramparça olmuştu. Bu daha kötüdür aslında. Ağladığında biraz da olsa hafiflersin diğer türlü içinde yaşarsın her şeyi. İçinde yaşadığında kurtulamazsın içindeki o huzursuzluktan. Güçlü görünmeye çalışmanın en yorucu hâli bu aslında. Her şey paramparça olurken ağlamak istenilse de ağlayamaz bazıları. Bu gittikçe akıl sağlığını bozar insanın. Bazılarının yıkılması gerekirken göz yaşı bile dökemez. Bunu yapan da ta kendinizdir. Bunun sebebi ise travmalar ve insanlardır aslında. Yaşadıklarınız sizi bu evreye kadar getirir. Geçmişte ne kadar travmanız varsa bu durumun olma ihtimali daha yüksektir aslında. Sizi bu hâle en güvendikleriniz en değer verdikleriniz getirir aslında. vücudunuz sizi korumaya alıyor demek başkalarının yanında göz yaşı dökerek güçsüz gözükmenize izin vermiyor, beyniniz sizi korumaya alıyor demektir bu. Belki de sandığımız gibi değil de her şeyi içimize atmaktan dolayı bu hâle gelmiş olabiliriz. Zamanın da etkisiyle kısır döngüye sokuyordur bu durum bizi.