Her ne olduysa o mumları üflediğim zaman oldu… O gün 18. yaş günümdü ve arkadaşlarımla beraber bir parti vermeye karar vermiştim. Yaklaşık 10-20 kişi çağırmıştım. Fakat bir problem vardı, sevmediğim o kız da gelmişti çünkü bu kız benim kuzenimdi. Annem yüzünden onu da çağırmak zorunda kalmıştım. Çocukluğumdan beri nefret ettiğim bir insandı. Çocukken sürekli tartışırdık çünkü beni hep aşağılardı. Ben ise çocukken çok saf olduğum için ona karşı çıkamazdım. Hep aileme söylemekten çekindim çünkü bana inanmayacaklarını düşündüm.
Her doğum günümde gelirdi kuzenim, ne zaman geldiyse o zaman her yaptığım planı bozmuştur. Yine beni şaşırtmadı ve doğum günümü bozmak için elinden geleni yaptı. İlk önce pastamı mahvetti, bu pek problem değildi. Sonra bazı arkadaşlarımı rahatsız etti; örneğin, iki arkadaşımın birbiriyle kavga etmesini sağladı. Bunlar hep yaptığı şeylerdi, bu yüzden aldırmadım ama son yaptığı şey benim sinirimi aştı. Beni çok kıskanırdı, bu yüzden bu seferki planı benim hediyelerimi mahvetmekti. Tüm hediyelerimi yırtıp parçalamıştı. Ben çok sinirlendim çünkü arkadaşlarımın beni düşünerek aldığı şeyleri mahvetmişti.
Bunların hepsi olduktan sonra benim pastayı kestiğim, mumları üflediğim zaman geldik. Her zaman olduğu gibi dilek dileyecektim. Normalde her doğum günümde ailemle mutlu olmayı dilerdim, ama bu sefer kuzenimin yok olmasını dilemiştim. Mumu üfledim ve birden ışıklar söndü; açıldığında kuzenim yoktu. Anneme kuzenim nerede diye sorduğumda, “Kuzenin yok ki senin.” deyince çok şaşırdım. Dileğim gerçek olmuştu ama bu beni mutlu etmedi. Bir daha asla hayatımdan bir insanın çıkmasını istemeyeceğim, her ne kadar sevmesem de o benim ailemden biri olduğunu unutmamalıydım.