Merhaba, ben herkes tarafından unutulan bir kızım. Çok genç yaştayken annemi kaybettik. Bu durum kalbimde büyük bir yara bırakmıştı ama artık olan oldu, tek yapabileceğim şey bu yarayı saklamaktı. Annemden tek kalan şey, hâlâ paketini açmadığım lavanta kokulu mor bir mumdu. Annem, o şahane mumu bana ölmeden beş gün önce vermişti. Şu an o mum, annemden kalan tek şey.
Artık annem yanımda olmadığı için anneannemin evinde yaşamak zorunda kaldım. Anneannemden hep korkardım fakat onunla yaşamak beni daha da zorladı. Ne yapsam bana bağırıyordu. Bazen aklımdan “Bu evden gitmeliyim.” düşünceleri geçiyordu. Bir gün dar, küçük bir ara sokağa girip çöpleri karıştırmaya başladım. Aradığım şey, bu mumu ateşlendirecek bir şeydi. Tabii ki anneannem evde mumu yakmama izin vermediği için sokak aralarında yakmak zorunda kalıyordum. Sonunda içinde hâlâ bir tane kibrit olan bir kibrit kutusu buldum. Kibriti sürttüğümde içimde mutlu bir his vardı. Sonunda annemin bana armağan ettiği o güzel mumun kokusunu alabilecektim. Çünkü onun kokusu bana annemi hatırlatıyordu. Ama yanlışlıkla elimi yaktım. Elim çok acımıştı ama kalbimdeki yara kadar değil. Bu yüzden devam ettim. Sonunda mumu yakmıştım. Sevinçten ağzım kulaklarıma varmıştı. Mum, lavanta gibi değil gerçekten annem gibi kokuyordu. İlk kokladığımda inanamadım. Annemin kokusunu alıyordum resmen. Nedense yüreğimde bir patlama yaşandı, onun kokusunu alınca gözlerim doldu ve ağlamaya başladım. Her ne olduysa ben mumu üflediğim zaman oldu. Mumun dumanları annemin yüzüne çok benziyordu, şaşkınlık içerisindeydim. Gözlerime inanamadım. Sanki bana bir şeyler söylemek istiyordu ama ikimiz de farklı yerlerdeydik. Ben onu, o beni nasıl duyacaktı? Sonunda dumanlar havaya karıştı, hâlâ şaşkındım ama bunun bir hayal olduğunu düşünüp bu anıyı beynimin bir köşesine yerleştirdim.