“Her ne olursa olsun, artık asla kendimi suçlamaktan vazgeçmeyeceğim. Her ne olduysa, ben o mumları üflediğimde oldu. Kendime olan sinirim asla geçmeyecek. Eğer ben orada olmasaydım, o felaket yaşanmayacaktı. Bazen aklıma kendimi bulutlara çıkarıp bir daha geri gelmemek geliyor, çünkü yapabiliyorum ama ailem izin vermiyor. Kendimi ne kadar geçiştirmeye çalışsam da, yapamıyorum. Zaten gerçeği görmezden gelmek çok zordur ve ben, çoğu insan gibi, yapamıyorum.
Eğer gizli ormana gittiğimiz gün yolumuzu aydınlatan mumları söndürmeseydim, şu an evimde gerçek ailemle olacaktım. Sadece mutlu olmak isteyen bir çocuktum o zamanlar. Şu an ise duygusuz bir kuşa dönüştüm. Beni her sabah öperek, gıdıklayarak uyandıran canım annemi geri istiyorum. Tek istediğim, sevilmediğim bu aileden kurtulmak. Onlar bana sanki cansızmışım gibi davranıyor. Üstüne üstlük, bugün bana onların gözü mavi olduğu için gözümü maviye boyamayı teklif ettiler. Hayır dediğim anda ağızlarından ateş fışkırmıştı. Bana o kadar kötü şeyler söylediler ki beni çok rencide ettiler. Onları asla affetmeyeceğim.”
Kızının rüyasındaki bu sözler, anneyi endişelendirmişti. Sahte bir anne mi vardı, ne oluyordu? Kızı hastalanacak mıydı yoksa? Aslında bunu kocasından da bir kere duymuştu ama inanmamıştı çünkü istememişti. Kızını, kocasını ve ailesini seviyordu ama dışarıda gördüğü sarı yılan, hayatını değiştirmişti.