Bir zamanlar minik bir çocuk yaşarmış. Bu çocuğun adı Mehmet’miş. Mehmet, kitap okumayı çok severmiş ve bunu en çok okulun kütüphanesinde yaparmış. Bir gün yine okul bitiminde kütüphaneye gitmiş. Orada kitap ararken okumak için kitapların arasında bir kız görmüş. Kız, ona seslenmiş, “Sen çocuk kitabı bakan kişi misin?” Mehmet, kitaplara bakarken kızın sözlerini duymamış. Sonra kız, “Duymadın mı? Sana sesleniyorum!” demiş. Mehmet duyduğunu söylemiş, “Efendim.”
Kız, “Sana bir kitap vermek istiyorum, tabii ki de sen istersen.” demiş. Mehmet, tabii ki de evet, demiş. Çünkü Mehmet’in en çok yapmayı sevdiği şey kitap okumakmış. Ancak Mehmet, bu kızdan hoşlanmıştı, bu yüzden kütüphanede karşılaştıklarında çok utanmıştı. Sonra Mehmet, eve geldiğinde ilk yaptığı şey, o kızın verdiği kitabı okumaya başlamak oldu. Her gün okuldan eve geldiğinde kitaba 50 sayfa okuyarak devam etmiş.
En sonunda, 1 hafta sonra kitabın sonuna gelmiş. Kitabın 120. sayfasında el yazısıyla yazılmış bir cep telefonu numarası bulmuş. Mehmet, bu yazıyı görünce hemen o kızın yazdığını anlamış ve hemen aramış. Gerçekten de o kız çıkmış ve sonunda kız ve Mehmet çok mutlu arkadaşlar olmuşlar.