Yağmurlu bir Pazar sabahına uyanmıştım. Ev yine çok sessizdi. Ailem 1 hafta önce ani bir şekilde kayıp olmuştu. Bütün hafta boyunca onlara ulaşma çabalarım hiçbir şekilde sonuç alamamıştı. Merakımdan dolayı içim içimi kemiriyordu. Bugün 26 Şubattı yani doğum günüm. Benim için önemli bir gün olmasına rağmen onlara ulaşamamam kötü hissettiriyordu. Hangi anne ve baba kızının doğum gününde haber vermeden onu yalnız bırakır. İşin garip yanı ise abim de onlarlaydı.
Mutfağa gidip doyurucu bir kahvaltı yaptıktan sonra akrabalarıma ulaşmaya çalışıyordum. Anlamsızca hiçbirine ulaşamıyordum. Annemlerin bana kızgın olabileceğini düşünüyordum çünkü onların kaybolduğu gün evden kaçmıştım. Anneme arkadaşlarımla dışarı çıkmak istediğim vakit izin vermemişti. Ben de odamı kilitleyip sessizce evden çıkmıştım. Eve geri döndüğümde kimse yoktu. Bir kere izinsizce kaçtığım için beni terk etmeleri çok saçma geliyordu. Bu düşünceye inanmak istemiyordum. Akşam olmak üzereydi. Tüm gün televizyon izlemiştim. Bu gidişle 15. Yaşımı tek başıma kutlayacaktım. Yanımda para olmadığı için dışarıya da çıkamıyordum. Oturma odasında telefonumla ilgilenirken bir insan silüeti gördüğümü sandım. Bu biraz garipti evimiz ıssız bir yerde olduğu için çok insan olmazdı. Camdan dışarıya baktığımda biri olmadığını anlayınca yanlış gördüğümü düşündüm. Sonra abur cuburların olduğu çekmeceye baktım ve küçük bir kek buldum, biraz uğraştan sonra 1 tane mum buldum. Işıkları kapayıp mumu yaktım. Ne olduysa tam o an, ben mumları üflediğim sırada oldu. Yine bir insan silüeti gördüm. Hemen sonra zil çalmaya başladı. Kapı deliğinden baktım sırada bir adam orada duruyordu. Bu kadar geç saatte tanımadığım bir adama kapıyı açmayacaktım. Adam yine zile basmaya başladı. Işıklar kapalı olduğu için evde birinin olmadığını düşünebilirdi. Kapı deliğinden baktığımda gitmişti. Bir ses duyduğumda camdan onu gördüm, bana sesleniyordu. Bana babamın arkadaşı olduğunu söylüyordu. Cama birazcık yaklaştığımda bana babamla olan resimleri gösteriyordu. Oturma odasından telefonumu alıp babamın cenk adında bir arkadaşını arayıp o adamı gösterdim. Cenk amca dışarıdaki kişinin babamın Almanya ‘da yaşayan bir arkadaşı olduğunu söylediğinde ona veda edip telefonu kapadım, gidip kapıyı açıp onu içeriye davet ettim.
Bana isminin Koray olduğunu ve ailemin niye evde olmadığını anlattı. Benim evden kaçtığım gün bir telefon geldiğini, dedemin kalp krizi geçirdiğini ve durumunun çok kötü olduğunu anlattı. Dedem Almanya’da yaşadığı için en erken olan uçak biletini almışlar. Beni bulamayınca bir not bırakmışlar. Odam çok karışık olduğu için notu fark etmemiştim. Yurtdışından buraya hatlarda bir sıkıntı olduğu için onlara ulaşamamışım. Bütün akrabalarım da Almanya’ya dedemin yanına gitmiş. Bu yüzden hiç kimseye ulaşamamışım. Koray amca beni Almanya’ya götürmek için geldiğini söyledi. Birkaç saat sonra ailemin yanına gelmiştim. Onlarla konuşup her merak ettiğim soruyu onlara sordum.