Benim ilkokuldan beri hangi mesleği olacağıma dair 2 düşüncem var:
1. Başarılı bir doktor olup insan hayatına dokunmak,
2. Başarılı bir mühendis olup yeni icatlarla teknolojide çığır açmaktı.
Her ikisi de çok güzeldi. Gün geldi çattı sonunda liseyi bitirmiştim. Hangi mesleği seçeceğime dair kararsızdım. Mühendis olup teknolojide çığır açacak bir icat bulursam herkes beni tanır. Hatta belki okullarda derste benim adımdan bile söz edebilirlerdi. Eğer bir doktor olursam insanların hayatını kurtarabilirim hatta belki de tüm hastalıkların çözümünü bulabilirdim. Doktorlar çoğu ameliyatlarda teknolojik aletler kullanırlar yani eğer mühendis olup teknolojide çığır açacak bir icat bulursam tıp konusunda da çığır açabilirim. Fakat bazen öyle bir an gelir ki mantığınla değil duygularınla hareket etmek zorunda kalırsın ve bu duygular hiçbir teknolojik alette yoktur. Sadece insanların duyguları vardır. Geleceği düşünün robotlardan oluşan bir hastane var. Hastalandınız ve bu hastaneye gidiyorsunuz. Hastalığınızı anlatmak için konuştuğunuz robotun hiçbir duygusu yok. Sizinle üzülmüyor sizinle sevinmiyor. Ama karşınızda bir insan olsa empatiyle sizi anlar size moral verir, sizinle üzülür sizinle sevinir. Bunları düşününce karar verdim insan hayatına dokunmak ve insanların duygularını anlamak en önemli şeydi. Günümüzde söylenen şeylerden biri moral en büyük tedavidir. Ben de bunların üzerine insan hayatına dokunacak bir doktor olmaya karar verdim.