Hayatınızda en çok hangi süper güce sahip olmak isterdiniz? Ben görünmez olmak isterdim. Neden mi? Çünkü istediğim her yere gidebilirdim. ”Keşke şimdi yatıp kalktıktan sonra görünmez olsam” diyerek uyumuşum. Ertesi gün kalkıp yatağımı topladım tam yüzümü yıkayacaktım ki aynada kendimi göremedim. Bir an rüya zannettim. Hayal mi görüyordum yoksa gerçekten görünmez mi olmuştum? Bu olayı çözmem gerekiyordu. Annemin yanına kahvaltıya indim ama annem beni görmemişti. Bu duruma sevineceğimi düşünürken korkmaya başlamıştım. Nasıl yeniden düzelebilirim acaba? Durumumu kimseye belli etmeden evden ayrılıp kütüphaneye gittim. Süper güçlerle ilgili bir kitap aradım ve çok eski görünen çok tozlu bir kitap buldum. Kitabın üzerindeki tozu üfleyip kitapta görünmezlikle ilgili bir şey var mı diye baktım. Aradığım cevaplara ulaşamayınca bilgisayarlardan araştırdım. Süper gücün gerçek olup olmadığı ile ilgili yorumlar vardı hemen okudum fakat sonuç olarak süper güç diye bir şeyin olmadığı, sadece filmlerde ve kitaplarda olduğu düşüncesi çoğunluktaydı. Görünmez olmaktan çok da hoşlanmamıştım. Görünmemek sevdiklerine ulaşamamak fark edilmemek hiç de tahmin ettiğim gibi eğlenceli değildi. Artık bu görünmezlik gücümün bir an önce bitmesini istiyordum.
Her şey çok karışıktı. Eve gittiğimde evimin kapısının önünde birkaç polis arabası duruyordu. Hemen durumu öğrenmek için eve girdim olay benim bir anda ortalıktan kayıp olmamdı. Annem, babam ve kardeşimin gözleri ağlamaktan şişmişti. Çünkü kayıp olarak biliniyordum. Aslında görünmezdim ve yanlarındaydım. “Buradayım, burada!” diye bağırırken bacağımda bir acı hissettim. Uykudan bağırarak uyanmış hatta yataktan düşmüştüm. Annem telaşla odaya girip iyi olup olmadığımı sordu. “Nasıl yani beni görüyor musunuz?” Annem, “Elbette görüyoruz ama sen pek iyi görmüyorsun galiba yatak yerine yerdesin.” deyip gülerek bana sarıldı. Hayatımın en sıcak en güvenli sarılmasıydı bu.
Şimdi anlıyorum ki süper güç aslında annemin sarılmasıydı, arkadaşlarımla olabilmekti, fark edilmek, yok olmamak, var olmaktı.