Bunu Yapmamalıydın

Hayır yapma bekle…
Terler içinde yatağımdan kalktım. Aklımdan çıkmıyordu. O an o gece keşke keşke hatırlamasam.
Eşim, evleneli tam 4 yıl olmuştu. Yıl dönümümüzü kutlamak için o akşam deniz kenarında bir restoranta gitmiştik. Kırmızı önlüklü, pala bıyıklı, iri yapılı bir adam masamıza yanaşıp “Ne arzu edersiniz.” dedi. Eşim buğday tenli , mavi gözlü , sarı saçlı zayıf kısa boylu bir kızdı. Ağzını araladı ve iki kelime söyledi “Hamsi tava.” dedi. Bana dönerek “Siz ne istemiştiniz.” dedi. “Aynısından.” dedim. Garson , küçük tahtadan yapılmış bir barakanın içerisine yöneldi.
Masamız iskelenin kenarında, en uç tarafta insanlardan uzak bir yerdeydi. Bir anda masanın üzerinde bulunan telefonum çaldı. Eşimin yüzündeki mutsuzluk gözlerinden okunuyordu.
Telefonu açtım, bir siren sesi geliyordu. Siren sesinden sonra bir kadın konuşması, kadın bir sesli mesaj okuyordu. Acilen ofise çağırıyorlardı. Eşim yüzüme bakarak” Zorunda mısın?” dedi. İç çekerek “Mecburen, çalışma koşullarımın ne kadar sıkı olduğunu biliyorsun.” diyerek. İskelenin gıcırtılı tahtalarına basarak arabama gittim. Arkamdan bir el beni omzumdan tutup “Ben de geleceğim!” dedi. Arkamı döndüm eşimin ağlamaklı yüz ifadesi ve gözünden ağzına doğru süzülen bir damla gözyaşını gördüm. Yüreğime bir kıvılcım tutuşturdu. Zorlanarak sadece “Tamam!” diyebildim. Arkamızdan gür bir ses “Balıklarınız hazır! Masaya bırakıyorum!” dedi. Duymazdan gelerek arabaya bindik. Eşim “Bu kadar acil bir işin sana önceden haber verilmesi gerekir, sen seninle ilgili olduğuna emin misin?” dedi. Ben “İşim bu ben bunun için çalışıyorum işim elektrik uzmanlığı.” dedim.
Arabada eşim aynı şeyleri sürekli tekrarlıyordu. Kontağı çalıştırdım ve radyoda açıldı. Radyoda UZMAN ELEKTRİK A.Ş.`nin büyük bir sorun yaşadığını ve teknik ekibin ofise çağrıldığı hakkında bir haber vardı. Radyonun sesini biraz daha açtım. Eşimin de ilgisini çekmişti ki söylenmeyi bırakıp dinlemeye başladı. Radyoda bir gaz kaçağı sonrası şirketin alevler içinde kaldığı, trafolarda büyük bir patlamaya ve risk oluşturabileceğini söylüyordu.
Eşim, arabayı hemen kenara çekmemi söyledi. Ben ısrarla bunun benim işim ve işimin arkasında olacağımı söylüyordum. Telefonum yine çaldı bu sefer arayanım patronumdu acilen gelmemi söylüyordu. Biraz daha hızlı kullanmaya başladım. İş yerime yaklaştıkça artan trafik bir yandan canımı sıkıyor bir yandan aklımdakileri sorgulamama yardım ediyordu. Eşim bu kadar şeye dayanamayacağını söyleyerek inmek istediğini söyledi, bunun iyi bir fikir olmadığını çevremizin güvenli olmadığını dile getirdim. Tam bu sırada bir patlama sesi yükseldi ardından yoğun trafikte itfaiye sesleri, Eşim bunu yapmakta zorunlu olmadığımı sürekli dile getiriyordu. Ben bunun benim işim olduğunu ve trafodakilere yardım etmem gerektiğini söylüyordum. Ulaşmıştık eşim gitmemem konusunda gene hayıflanıyordu. Trafonun altında yatan insanları gördükçe aklıma kötü düşünceler geliyordu.
Eşim şirketin kenarındaki kaldırımda sarı bantların arkasında endişe dolu gözlerle polise yalvarıyordu.
İşte o an etraftaki herkesin “KAÇIN!” diye bağırdığı an. Eşim bana doğru sarı şeritleri aşmış koşuyordu kafamı kaldırdım şirketin üstündeki reklam panosunun hızla yere gelişini gördüm. Eşime “SAKIN BİR ADIM DAHA ATMA!” diyemeden, panonun trafoya düşmüştü büyük bir patlama gerçekleşti, çığlıklar havada uçuşuyordu siren sesleri polislerin yanımıza gelişi. Eşim sakin ol diyerek elini başıma götürdü eline baktığımda kan kıpkırmızı kan vardı. Söylenenlere göre bayılmışım, gözümü açtığımda hastane odamdaydım kafamda garip bir şey hissediyordum karşımdakiler-akrabalarım, doktorlar, eşim-gözümü açtığımdan dolayı çok sevinmişlerdi ama ben kafamdaki hissin ne olduğunu sorunca ortamın neşesi bir anda soğudu ,ağızlarındaki baklayı çıkaramıyorlardı. Eşim cesaretini toplayıp “Kazada panonun yere şiddetli düşüşünden dolayı kafanı taşa vurarak patlattın, doktor bu hasarın kalıcı olduğunu söyledi.” dedi. İçimi çektim ve hayatımın bu şekilde devam etmesine boyun bükmüş bir biçimde eve gitmek istediğimi söyledim. Eşim bana doğru bir adım attı ve…