Okyanuslar, denizler, ormanlar, bataklıklar ve canlıların yaşadığı diğer yerler bizim için hayati önem ve değer taşır. Peki bütün bu güzel şeyleri kirletip hayatımızı neden riske atıyoruz? Cevap üşengeçlik olacak. İnsanlar öyle varlıklar ki kendi evlerini bilerek yakıyor gibiler.
Biz insanlar birbirimize zarar vermeden bir şey yapamıyoruz. Örneğin mobilya yapacaksın ve oduna ihtiyacın var. Ormana gidiyorsun, gereğinden fazla kesip eve geri dönüyorsun. Evde soba için gereğinden fazla atıyorsun ve fazla alev aldığı için evin yanıp tutuşmaya başlıyor. Gördüğünüz gibi kendi evimizi kendimiz yaktık. Gereğinden fazla kullanılan insana her zaman için zarar olarak geri döner. Gereğinden fazla kullanmak ile ilgili bir örnek vereyim:
Bir çocuk var ve ailesinden aşırı derecede sevgi görüyor ama bu böyle sürekli ona sarılıyor falan gibi değil. Burada resmen ne isterse almadan ne isterse yapmadan bahsediyorum. O çocuk, ailesi yüzünden kendisini diğer arkadaşlarından özel hissedecek. Bu anlattıklarımın hepsinin ortak noktası, aynı şeyin şuan doğa üstünde geçerli olması. Doğa denen şey bize sonsuz seçenek sunuyor. Biz bu seçenekleri sadece kendi isteğimiz için kullanıyoruz. Kaynaklara dönüştürüyoruz. Tamam, bunda bir sakınca yok ama biz bunun dozunu fazla kaçırırsak ona zarar verebiliriz bu yüzden her şeyin fazlası zarardır.
Özetlemek gerekirse herhangi bir şeyin dozunu fazla kaçırırsak ona zarar veririz. Bu asla değişmez.