Aslen İskoçyalı olan Andy adında bir genç, on yıldır Türkiye’de AFAD görevlisi olarak yaşamaktadır. Andy bir pazar sabahı evinin bahçesindeki çimleri biçmiş, gülleri sulamış, güzel bir kahvaltı ettikten sonra da filtre kahvesini içmeye başlamıştı. Andy daha Türk kahvesine alışamadığı için filtre kahve içiyordu. Fakat o gün kendini çok huzursuz hissediyordu. Nedenini o da bilmiyordu. Başını tam koltuğun yastığına dayarken telefonu çaldı. Bir koşu açtı. Bilmediği bir numara arıyordu. Andy “Alo!” dedi, ses gelmedi. Numarayı tekrar ardı. Açan olmadı. Telefonu koltuğun yanına koydu ki çalarsa hemen açabilsin. Doğru düşünmüş çünkü telefon bir daha çaldı. Yine aynı numara arıyordu. Hemen açtı. Andy daha alo diyemeden kadın söze girdi: “Benim adım Clara, apartmanımız çöktü, kızımla göçük altında kaldık. Yardım edin.” diye bağırıyordu. Andy “Adresi söyleyin hemen geliyorum.” dedi. Pijamalarıyla sadece montunu alarak evden çıktı o adrese gitti. Bir de ne görsün? Ekip arkadaşları oradaydı. Bütün dünya sessizliğe bürünmüştü sanki. O yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyordum? Kadın acı bir sesle bağırıyor fakat onu kimse duymuyordu. Hemen elime kazma aletlerini aldım ve kadının üstünde bulunan beton parçalarını aldım. Kadını göçükten sağ salim çıkarmıştım fakat kızını çıkarttığımda nefes almıyordu. Hemen hastaneye gittik neyse ki kızı da doktorlar kurtardı.
Bu olaydan bir ay sonra kapımı bir postacı çaldı. Bana bir zarf uzattı. Zarfın içinde kadının ismi yazıyordu. Bir de bir miktar para vardı. Ben o parayı alıp AFAD’a gönderdim. Sizce iyi mi yapmışım?