ZOR OLABİLİR AMA İMKÂNSIZ DEĞİLDİR
Ben küçükken, ailem beni bir piyano kursuna yazdırmıştı. Daha 4-5 yaşlarındaydım. İlk piyano öğrenmeye başladığımda korkmuştum. Ama hızlı öğreniyordum. Her hafta yeni bir parçaya geçiyorduk. Piyano öğrenmeden önce drama dersleri alıyordum. Günün sonunda hep o gün yaşadığımız şeyleri bir kâğıda çiziyorduk.
Aradan haftalar geçti ve işte o gün geldi. Annem anaokuluna gelip elbisemi giydirdi. Geldiğimizde sıramı büyük bir heyecanla bekliyordum. Ve sıra bana gelmişti. İlk konserimi verecektim. Seyircileri selamladım. Sonra piyanonun başına geçip derin bir nefes aldım ve çalmaya başladım. Kalbim küt küt atıyordu. Ama başarmıştım, hatasız çalmıştım!
Daha sonra seyircileri tekrar selamladım ve piyano öğretmenim beni başka bir odaya götürdü. Çok mutluydum. Belki kolay bir parça çalmış olabilirim ama daha küçüktüm ve yeni başlamıştım. O yüzden bu benim için çok büyük bir başarıydı. Hepimiz çağırıldık ve seyircilere selam verdik. Oradan çıktığımızda annem ve babam da çok mutluydu.
Yine biraz zaman geçince tekrar konser zamanı gelmişti. Ama bu sefer birkaç hata yapmıştım. Hatta kafam karıştı ve ellerim bir an titredi ama öğretmenim hata yapmamın pek önemli olmadığını çünkü seyircilerin çaldığım şarkıyı bilmedikleri için bunun bir hata olduğunu anlayamadıklarını söylemişti. Neyse tekrar bekleme odasında arkadaşlarımla beraber fısıldayarak sohbet ettik. Daha sonra hepimizi çağırdılar. Hepimiz seyircilere selam verdikten sonra öğretmenlerimiz hepimize bir konser verdi. Daha sonra evimize döndük. Ailemin hata yaptığımı fark ettiler mi bilmiyorum ama ben biraz hayal kırıklığına uğramıştım.
Daha sonra başka bir semte taşındık. Bu defa sitemizdeki bir piyano kursuna başladım. Yeni öğretmenimle çok eğleniyorduk. Bu sefer parçalar biraz zorlaşmıştı. Ama evde çalışacak bir piyanom yoktu. O zamanlarda manevi dedemin kızı da artık piyanodan sıkılmış, o yüzden bize verdiler. Akustik bir piyanoydu. Yeni piyanomu çok sevmiştim, hala da seviyorum.
Artık derslerde öğrendiğim parçaları kendi piyanomda çalışabiliyordum. Her çarşamba günü babamla beraber kursa gidiyordum. Öğretmenim de çok iyi ve eğlenceli bir öğretmendi. Bazen bir parçayı sorunsuz ve güzel çaldığımda bana minik hediyeler verirdi.
Yine bir konser zamanı yaklaşıyordu. Yine heyecanlıydım. Ama aslında ben konserde üç şarkı çalacağımı sanıyordum fakat öğretmenim bana bir gün konser hakkında konuşurken iki şarkı çalacağımı söyleyince kendimi kanıtlamaya karar verdim. Öğretmenim birkaç kişi çağıracağını ve onların önünde hatasız ve akıcı bir şekilde çalarsam konserde üç şarkı çalabileceğimi söyledi. Hatasız çalmıştım. Aslında bunu kendimden beklemezdim ama birilerine bir şarkı çalarken farkında olmadan odaklanmaya başlıyorum. Kısa bir zaman içinde bir sürü şarkı öğrenmiştik. Konser günü yaklaşıyordu.
Ve yine konser günü geldi. Piyanonun başına oturdum ve üç parçayı da sorunsuz bir şekilde çaldım. Seyirciler çok beğendi ve dakikalarca alkışladılar beni. Konserden sonra öğretmenim bu başarım için bana hediye verdi.
Şu an da bir sürü zor parça çalıyorum ve öğretmenim benim yaşıtımdaki çocukların çok ilerisinde olduğumu söylüyor. Hatta okulumdaki arkadaşlarıma da müzik derslerinde çalıyorum. Aslında Birisi bana böyle bir şeyin olacağını söyleseydi imkânsız derdim. Ama şunu öğrendim: Hiçbir şey istediğimiz zaman imkânsız değildir.
