Eski kitapları okuyorum, efsaneleri ve destanları, Aşil ve altınları, Herkül ve onun yeteneklerini, Spiderman’in gücü ve Batman’in yumrukları. Penceremden dışarıya uzattığım zaman kafamı, hiçbirini göremiyorum. Süper güçleri olan, diğer insanlardan farkı olan o kahramanları göremiyorum. Dünya’nın içinde bulunduğu bu felaketlerden bizleri ve evreni koruyacak süper kahramanları göremiyorum, yıllar önce peşini bıraktığım o hayalleri geri getirecek süper kahramanları göremiyorum. Fakat gözüme küçük bir kız çarpıyor, o da kendi penceresinden merakla bana bakıyor. Sanki bir süper kahraman görmüşçesine hayretle izliyor gözleri dışarıyı.
Tanıyorum ben o küçük kızı, yıllar önce kendini yetiştirmeye çalışan ama gözleri şu an süper kahraman arayan kız o, o kız benim. Usulca el sallıyorum ona, sanki bir süper kahraman görmüşçesine şaşırıyor, mutlu oluyor, o da bana karşılık veriyor. Neyi farklı yapabilirdim diye düşünüyorum, şu an süper kahramanlara ihtiyaç duymamak için, o zamanlar neyi farklı yapabilirdim?
Gülümsüyor tekrardan ve kayboluyor camın önünden, içeriye yöneliyor küçük adımlarıyla. Tam umudumu kaybedip dışarıya çıkmak için pencerenin önünden uzaklaşacakken, tekrardan beliriyor camın önünde. Elinde bir kâğıt ve kalem, bir şeyler karalıyor kâğıda, ve cama yapıştırıp koşarak uzaklaşıyor. Gözlerimi kâğıda çeviriyorum, saatlerce o kâğıdı izliyorum, pür dikkat bir şekilde bakıyorum o kağıda. Aniden içimde bir korku beliriyor ve koşar adımlarla içeriye yöneliyorum.
Cama tekrar baktığımda ise küçük kız tekrardan beliriyor camda, bu sefer kâğıdı alıp içeriye koşar adımlarla ilerliyor, sanki benim bakışlarım onu korkutmuşçasına koşuyor. Hışımla ayağa kalkıyorum, sanki kâğıdı oradan almamasını haykırdığım zaman duyacakmışçasına bağırıyorum. Bekliyorum gelmesini, başka bir kâğıt getirmesini, onu tekrardan görmeyi bekliyorum. Her sabah uyandığımda kontrol ediyorum
camın önünü, yıllarca sürdürüyorum o camı kontrol etmeyi. Aynı süper kahramanlar gibi onu da göremiyorum artık.
Korkuyorum, o kâğıt parçasını tekrar görmekten ve görmemekten, süper kahramanların gerçek olmamasından korkuyorum. Sanki onlar olmadığı zaman hayata devam edemeyecekmişçesine korkuyorum. Hayallerimin olduğu aklıma geliyor bazen, her zaman peşinde koştuğum o hayallerimi hatırlıyorum tekrar tekrar. Kendim ve çevremi geliştirmesini düşlediğim o hayalleri canlandırıyorum gözümde, içimi yeniden bir korku kaplıyor. Hepsi gitmiş, aynı küçük kız gibi, hepsinin kaybolmuş olduğunu hissediyorum.
Kâğıt üzerinde küçük kızın gösterdikleri geliyor aklıma, oturup korkusuzca tekrar tekrar düşlüyorum o kağıdı, neden korktuğum aklıma geliyor. Kendim olarak gördüğüm o küçük kızın özelikle bana gösterdiği o kağıdı kaybetmekten korkuyorum, küçükken kendime verdiğim o sözleri kaybettiğim gibi. Kafamı çevirdiğimde yıllardır kaybetme korkusuyla yaşadığım o kağıdı görüyorum. Tam olarak aynı yerinde duruyor, cama asılı bir şekilde bana bakıyor adeta. Arkasında ise o küçük kız, merakla beni izliyor. Yıllar yıllar önce verdiğim o sözleri yerine getirmemi bekliyor benden, o camdaki küçük kız bekliyor , yıllar önceki ben bekliyor, görüyorum.
Kağıt ise bomboş, üzerinde hiçbir şey yazmıyor. Sadece kafamı çevirip ona tekr
ardan bakmama beklediğini fark ediyorum, korkusuz bir şekilde bakmamı bekliyor. O kâğıtla bana hiçbir şeyimi kaydetmediğimi gösteriyor, hayallerim, hedeflerim, hayatım aynı o kâğıt parçası gibi aynı yerinde duruyor. O kâğıdı ise bana tekrardan o küçük kız gösteriyor, benim süper kahramanım o işte. Korkusuzca düşlediğim zaman süper kahramanımın kendim olduğunu fark ediyorum. Hayallerime ulaşmam için bir süper kahraman beklememe gerek yok artık. Belki özel bir gücüm yok, belki o süper kahramanlar listesinde de değilim ama korkusuzca olmam gereken o insanı olduğumda ben zaten bir süper kahramanım…