KAHVE DÜKKANINDAKİ ÇOCUK

Sıradan bir cumartesi sabahına uyanmıştım. Odamdan çıkıp aileme günaydın dedim. O gün arkadaşım Ela’yla alışveriş merkezine gidecektik. Hazırlandım ve evden çıktım. Alışveriş merkezine giderken bir kahve dükkanına uğramaya karar verdim. Girdiğim dükkanda hemen hemen benim yaşlarımda bir çocuğun çalıştığını gördüm. Belli ki durumu iyi değildi. Ona neden burada çalıştığını sordum. Çocuk bu soruma cevap olarak ailesi için para kazanması gerektiğini söyledi. Dükkanın müdürüyle buna neden izin verdiğini konuşmak için ofisine gittim. Dükkanın müdürü ise bana çocuğun çok zor durumda olduğunu, işe girmek için yalvardığını söyledi. Müdüre bunun yanlış olduğunu anlatmam çok uzun sürmedi o da benimle hemfikirdi. Aklımıza çocuğa yeterli para vererek ve eğitim masraflarını karşılayarak işten çıkarmayı teklif etmeye karar verdik. Bunu duyan çocuk önce paniğe kapıldı ama okula gidip arkadaşlar edinmeyi, derslere girmek istediği her halinden belliydi. İyi bir şey yapıp yapmadığımı düşünerek dükkandan çıkıyordum. Oradan tam uzaklaşırken omzuma bir el dokundu. Arkamı döndüğümde çocuğu daha önce hiç görmediğim kadar mutlu gördüm. Çocuk yavaşça bana “Teşekkür ederim.” dedi. O ana kadar hiç olmadığım kadar mutluydum. Bir insanın hayatını olumlu etkilemek beni o kadar mutlu etmişti ki. Çocuğa bir gülümsemeyle cevap verdim. Hayatımda daha çok iyilik yapmaya karar verip günüme mutlu bir şekilde devam etmiştim.