Yağmurlu bir sabahtı. Mira’nın canı sıkılıyordu. Böyle zamanlarda en sevdiği şey, çatı katına çıkıp eşyalarla dolu kutuları karıştırmaktı. Bu Mira’nın çok hoşuna gidiyordu.
Tam önünde Mira’nın hiç görmediği bir sandık duruyordu. İçinde tozlu eşyalar arasında pırıl pırıl parlayan bir kitap vardı.
“Anlatmanın bir çeşit büyülü olduğunu düşünüyordu. Bu yüzden kitaplar ona büyülü geliyordu. Tavan arasındaki o büyük, tozlu kitabı açtığında düşüncelerinin gerçek olduğunu gördü.”
Merakla kitabın kapağını açtı. Bir ışık yayıldı. Sonra bir mucize oldu, bu ışık upuzun saçları olan ve bir tacı olan güzel prensese dönüştü.
-Sen kimsin, dedi Mira şaşkınlıkla.
– Ben Lena, bu kitabı okuyanlarla arkadaş olmayı istiyorum, dedi prenses.
Mira şaşkınlıkla,
-Sen prensessin, çok arkadaşın vardır, dedi.
-Hayır, dedi Prenses. Okula gitmediğim için hiç arkadaşım yok, özel öğretmenler geliyor ve çok sıkılıyorum. Hem bu elbiselerle çok bunalıyorum canımı acıtıyorlar, bütün gün sürekli rahatsız oluyorum oyun oynayamıyorum.
– Peki annen baban seninle ilgilenmiyor mu?
– Onlar da ülkeyi yönetiyorlar çok yoğun oluyorlar.
Mira, prenses olmadığına neredeyse sevinecekti. Annesinin seslenmesiyle Prenses birden kayboldu. Mira gülümsedi, iyi ki prenses değildi. Çünkü onun çok ilgili annesi, babası, çok sevdiği okulu, öğretmeni, rahat kıyafetlerle oyunlar oynadığı birçok arkadaşı vardı.