Pandemide Bana Ne Oldu?

2020 yıllarının ortasında covid-19 adında bir virüs çıkmıştı ve bu virüs dünyayı çok kısa bir sürede ele geçirmişti. Bir çok insan hasta oldu ve bu yüzden her yaştaki insan evlerinde kendilerini karantinaya aldı. İlk başta herkes bir kaç günlük okul yok diye sevinmişti, fakat korona virüsü çok uzun sürdü ve hepimiz okullarımıza geri dönmeyi istedik. Ben karantina sürecinde hayatımda hiç göremediğim iki dayımı kaybettim. Pandemide derslerimi de zor anlıyordum bu yüzden çoğu zaman öğretmene cevap veremedim. Pandemi sırasında haberlerde virüsün hiç bitmeyeceğini ve dünyada tek bir kaç insan kalınca biteceğinin haberini görünce kendi kendime hayatımı bitirmeyi düşünmüştüm fakat beynimdeki hayali kişi bunu yapmamamı ve geleceğe bakmamı söylemişti. O günden sonra genellikle hayatımı korku ile yaşadım ve her zaman önemli şeylere konsantre olmak yerine cama odaya veya o kapının karanlığa açılan boşluğuna bakardım. Bu benim hobilerimi de etkiledi, her zaman bir proje vb. yaparken sanki açık kapıdan çok korkunç bir şey geçiyordu. Piyano çalarken hep kafamın içinde sesler duyar ve çaldığım parçayı unutup arkama bakardım. Korona virüs sırasında evde çok kaldığımız için artık sabahları da korkmaya başladım. En kötüsü pandemide annemin İstanbul’a tayini çıktı ve orada yeni bir okul için üçten fazla sınava girdim, korona virüs sırasında çok üzgün olduğum için sınavlarımda da çok yüksek puan alamamıştım. Fakat okula kabul edilmem beni biraz mutlu etmişti ayrıca annem her zaman beni görüntülü arıyordu ve bu beni çok mutlu ediyordu. Koronavirüs beni böyle üzüp sürekli korku içinde olmama sebep olmuştu. Fakat ailem, arkadaşlarım ve tanıdığım herkes bunu benim için daha kolay bir süreç yapıp beni mutlu etmişlerdi.