İlk anım altı yaşımda yaşadığım bir olayla ilgili. Küçükken çikolataya alerjim vardı ve çikolata yediğim zaman kaşıntım oluyordu. Bir gün canım çok çikolata çekti. Buzdolabında minik çikolatalı dondurmaların olduğunu biliyordum. Sandalyeye çıkıp gizlice buzdolabından bir paket aldım. Mutfakta pencereden annemin gelip gelmediğini kontrol ederek afiyetle bir tane çikolatalı dondurmayı yedim. Birkaç dakika aralıklarla tam sekiz tane minik çikolatalı dondurmayı tükettim. O an rüya gibiydi. Çok mutlu olmuştum. Tekrar o anı yaşamak isterdim.
Yeniden yaşamak istediğim ikinci an bisiklet sürmeyi başardığım andı. Öncelikle, bisiklet aldık. Sonra, parka gittik. Bisiklete bindim ve düştüm. Sırayla babam ve annem arkadan bisikleti tuttu. Bıraktıkları anda tekrar düştüm. Meğer bisiklet sürmek hiç kolay değilmiş. Birkaç günde bir parka gidip denedik ama olmadı. Aradan iki hafta geçti. Bisiklete bindim ve sürmeyi denedim. Sanki bir mucize oldu ve sürdüm. Parkın etrafında hiç düşmeden tam bir tur attım. Annem ve babam gözlerine inanamadılar ve koşarak peşimden geldiler. Bisikleti ilk sürebildiğim o an çok mutlu olmuştum. O anı tekrar yaşamak isterdim.
Üçüncü anım pandemi sürecinde yaşadığım bir an. Pandemide hiç dışarıdan yemek siparişi vermiyorduk. Benim de canım çok pizza çekiyordu. Bir gün iki abim gizlice pizza yapmışlar ve görünce sevinç çığlıkları attım. Tadı da çok güzeldi. Ve ben bu anı tekrar yaşamak isterdim.