Çoğumuzun evcil hayvanı vardır. Benim fazla evcil hayvanım var fakat bu günlerde köpeğimi daha çok görüyorum. Köpeğim kangal cinsi olduğu için onu sabahları neredeyse 5 metre olan bir kafeste tutuyoruz, akşamları ise bahçede serbest bırakıyoruz.
Her gün köpeğime baktığımda yüzünde değişik bir ifade oluyor. Çoğu zamanlar mutlu görünüyor bazen üzgün görünüyor. Ona minik bir dilim kuru ekmek atıyorum, kıtır kıtır yiyor sonra bana bakıp gülüyordu. Peki, onunla empati kurup bir kereliğine o olsaydım ne olurdu? Onun gözlerinin içine baktım benim de ona benzer bir vücudum olduğunu düşündüm. Sonra onun gibi büyük bir kafesin içinde olduğumu düşündüm. Bunu düşününce onun yaşamının zor olduğunu anladım fakat şanslıydı da çünkü kafesi büyüktü. Biz onu hiç susuz bırakmayız ama bazen biz yokken susuz kalıyor olabilirdi bende onun gibi suyum olmadan nasıl dayanacağımı düşünmeye çalıştım. Gerçekten çok kötüydü susuz kalmak. Sonra onun nasıl hep ekmek gördüğünde heyecanlandığını hatırladım ve kendimi yine onun yerine koyup heyecanlandığımı düşündüm. Aslında güzel bir histi ekmek sıcak olmasa bile çıtırdı, yerken kıtır kıtır diye ses çıkıyordu. Hiç sert ekmeğin güzel olacağını düşünmezdim fakat tadı da muhteşemdi. Bunları bir süre düşündükten sonra gerçek dünyaya döndüm. Köpeğim bana hayretle bakıyordu çünkü dakikalardır onun gözlerinin içine korkunç bir şekilde bakıyordum. O kadar olayı düşündükten sonra onun kafesinin kapısını açıp bahçeye saldım.
O günden sonra onunla daha çok zaman geçirdim, gezmeye götürdüm, bahçede oynadık ve daha çok şey yaptım. Artık daha mutluydu ve ben de mutluydum. Ben köpeğimi sokaktan bulmuştum, bence siz de öyle yapmalısınız.