Akıllı telefonlar sonucu yaygınlaşmaya başlayan sosyal medya hesapları, insan hayatının birçok yerinde kendisini göstermekte. Her gidilen yer, yenilen yemek, alınan bir parça eşya bir an önce paylaşılmak için insanların galerisinde sırasını beklemekte. Filtreler ise son dokunuşlarını yapmak için dünden hazırlar bu işe.
Çocuğun ilkokul yıllarından itibaren elde etmesi çok kolay bir araç olarak gördüğü akıllı telefonların, aslında ilerisi için onlara birçok sorun teşkil etmesi kaçınılmaz bir gerçektir. Akıllı telefonlar daha o yaşlardan itibaren çocukları oyunlar ve nice aktivitelerle birlikte etkisi altına almakta. O kadar uzağa gitmeye de gerek yok. Akıllı telefonların, ailelerin çocuklarına bebeklik yıllarından itibaren mama yedirme savaşında baş kahraman rolünü üstlenmesi de aşikardır. Bu yüzden suç sadece çocuklara ait değildir. E tabii bu şartlarda büyüyen, gelişen çocuklar ileride bunun geri dönütlerini acı bir şekilde alıyorlar. Fakat iş işten geçmiş oluyor.
Gerçeklikten çok uzakta yaşamaya başlayan çocuklar olgunlaştıklarında boşluğun içine düşmeye başlarlar çünkü gerçek yaşama küçük küçük adımlarla girmektedirler. Yaşam tarzlarından hoşlanmamaya, çevreye karşı bir özenme içerisine girerler. Ve bunun sonucunda kendilerini yine o vazgeçemedikleri akıllı telefonlarında bulurlar. Neden mi? Çünkü hoşnut olmadıkları hayatlarında “mış” gibi görünmek isterler. Hemen birçok uygulamaya göz atılır ve gigabytelar biraz daha azalır. Bu da içlerinden en beğenilen photoshop uygulamaları indi demektir. Fotoğraflar çekilir, uygulamalar açılır. Saatler, çekilen fotoğrafın düzenlenmesi için su gibi akıp gider. Şimdi kişi kendini en güzel, en yakışıklı insan olarak görüyor. “Popülarite” artmış gibi izlenim verme çabası… Peki, bu fotoğraflardan etkilenenler kimler mi? Cevabı çok basit. Hayattaki tek amacı görünüş, belki de hiç tanımadığı kişiler tarafından 
beğenilme ya da daha çok “like” alma olan kişiler. Gerçi şunu da belirtmek gerekirse; bu demek değil ki diğer insanlar da hiç fotoğraf atmıyor ya da üzerinde düzenlemeler yapmıyorlar. Aradaki nüans, bu durumu obsesif hale getirmekte yatıyor. İşte bu ayrımı 
yapabilen insanlar hayatta daha mutlu ve özgüven sahibi olurlar. Diğerleri ise daha çok beğenilme, beğeni sayısı az oldukça depresyona girme ve kıskançlık üçgeni içerisinde bir kısır döngüye girmektedirler. Ve bu kişiler Bermuda Şeytan Üçgeni’nde de olduğu gibi bir daha gün yüzüne çıkamamakla beraber okyanusun en dibine doğru yutulmaktan kendilerini kurtaramayan birer gemi konumuna geçerler.
Gerçek beğenilme kendisinde olmayanı gözler önüne sermek demek değildir. Aksine elde ettikleri ile
beğeni toplamasıdır. Beğeni toplaması öncelikle kişinin kendine olan güveni, inancı üzerine kurulur. Daha sonra da yakın çevresi, arkadaşları arasında olur. Bu da onu gerçekten önemseyen, sayan ve seven gerçek insanların olduğunun birer kanıtıdır. Sanal dünyanın içine hapsolmuş kişiler kendilerini pesimist düşünceler dışında tutamazlar. Gerek fiziksel gerekse kişilik özellikleri bakımından hep bir eksiklik hissederler.
Ancak ve ancak kendisi ile barışık insanlar kendilerini bu üçgenin kucağına düşmekten alıkoyabilirler..jpg)