Sizce bir anda ya da üzerinden zaman geçtiğinde, bir olayı, bir kişiyi, veya geçmişte yaşadığımız bir anı unutmak kolay mıdır? Peki eğer kolaysa neden geçmişe dair kafamızı kurcalayan soru işaretleri var? Gelin hep birlikte bu konu üzerinde araştırma yaptığımız ve sorularımıza yanıtlar bulduğumuz bir yolculuğa çıkalım.
Eminim ki bir çoğumuz eskiye dair yaşamımızdaki bir kesitten kaçmak hatta onu silip atmak istemişizdir. Ve bunu da unutarak atlatacağımızı düşünerek kendimizi avutmuşuzdur. Fakat sizce de ‘’unutmak’’ kelimesi aklımıza geldiğinde bile unutmak istediğimiz o kesit gözümüzde canlanmıyor mu? Belki bu düşünceyi görmezden gelmeye çalışırız ama aslında sadece kendimizi kandırıyoruzdur. Neden mi? Çünkü o hep oradadır ve insan düşünen bir varlıktır. Elimizin tersiyle itmeye çalıştığımız geçmişimiz, bizim düşüncelerimizin birer parçasıdır. Yani bu da demek oluyor ki bir anımızı unutmak çok zordur hatta imkansızdır. İşte tam bu anda da kafamızdaki soru işaretleri teker teker kendini göstermeye başlıyor. Aslında hepimiz yanılgıların içindeyiz ve onlar bizi kontrol altına almaya çalışıyorlar ki çok da başarılı bir iş çıkardıklarını söyleyebilirim. Geçmişi unutmak…Silmek…Hayır, bizler geçmişi unutmaya çalışmak yerine geçmişi değiştirebileceğimiz gerçeğini kabullenebilirsek eğer yanılgıların bizi ele geçirmesinin, bize oyunlar oynamasının önünü ister istemez kesmiş olacağız. Asıl önemli olan geçmişe kötülükle bakmak yerine geçmişin bizi büyüttüğünü kavramaktır. Napolyon’un da dediği gibi: ‘’Geçmiş, insanların çoğunun kabul ettiği bir yalandır’’. O zaman yalanlar üzerine kurulan bir dünyada yaşamaktan farksız bir konuma geliriz. Bu yalanların altında kalmamak için de bir an önce geçmişimize at gözlüğüyle bakma alışkanlığımızdan kurtulup ondan ders çıkarmaya başlamalıyız.
‘’Geçmişimiz bizim geleceğimizdir.’’ düşüncesi bizi korkutur. Halbuki geçmişimiz, geleceğimiz değil daha iyi bir geleceğimiz olması adına bize yol gösteren bir faktör, bir basamaktır. Bizler bu basamakları zamanla çıkıyoruz, önümüzdeki basamaklara bakıyoruz ve baktıkça ödümüz kopuyor çünkü bazılarında kırılıp dökülen parçalar hatta eksik basamaklar var. Bu yüzden kaçmak için yol arıyoruz. Ve dönüp arkamıza bakıyoruz. Arkamızda bıraktığımız basamaklar da aynı şekilde yıkık dökük. Ve bir anda düşündüğümüzden daha güçlü ve başarılı olduğumuzu fark ediyoruz. Çünkü şu anki bulunduğumuz konuma bu basamakları iyisiyle kötüsüyle çıkıp gelmişizdir. İşte budur bize güç veren. Tüm bu zorlukların üstesinden gelip zirveye gittikçe yaklaştığımıza dair olan inancımız bir kat daha artar. Biz de aynı bu şekilde geçmişimizi bir sürü doğrularla ve yanlışlarla geride bırakırız. Ve ne zaman ki geleceğimizden şüphe edersek geriye dönüp yaptığımız hatalardan ders çıkarıp bu hataları tekrarlamamak koşuluyla geliştiğimizi görmeliyiz.
Geçmişte yaşananları unutma isteği, her ne kadar yeni, tertemiz bir sayfa açmak gibi görünse de; bu durum yeni bir sayfadan çok kar yağdığındaki kaldırımlara benzer. İlk başta üzerinde yürürken insana keyif verir ta ki karlar eriyip kaldırımlar apaçık ortaya çıkana kadar. İşte geçmiş de kaldırımlara benzer. İleride bir gün tekrar gün yüzüne çıkmak için can atan kaldırımlar… Ayrıca eriyen karların bıraktığı o kirli, mat çamurlar da es geçilmemeli. Yani bir anda, yaşadığımız hayal dünyasından, oluşan yepyeni pürüzlerle ayrılmamız an meselesi olur.
Parlak bir gelecek ancak ve ancak geçmişin kabullenilmesiyle sahip olunur. Geçmişten beslenip geleceğe, birer birer aştığımız basamaklar sonunda ulaşmak istediğimiz zirveye bu şekilde erişebiliriz. Yoksa hep aynı yerimizde sayıp dururuz. ‘’Geçmişi hatırlamayanların yazgılarında geçmişi tekrar etmek vardır.’’ demiş George Santayana . Ve kendisi bu “unutulmaz” yolculuğumuzu, en anlamlı biçimde özetlemiştir. Siz de geleceğe doğru emin adımlarla yürümeye var mısınız? O halde ilk adımımıza geçmişimizi hatırlamayı alışkanlık haline getirmeyle başlayabiliriz.