Ailem tarafından çok mutlu bir çocuk olarak yetiştirildim. Çoğu isteğimi yerine getirseler de çocukluğumdaki açgözlülüğüm bazen buna engel oluyordu. Ancak çocukluğumda benim için her zaman en iyi kararları verdiklerini de biliyordum.
İlkokulu bir devlet okulunda okudum. Devlet okulları sınıfları ve sunduğu imkanlar bakımından pek yeterli gelmese de ilkokulu başarılı bir şekilde bitirdim. 4. Sınıftayken aileme artık bir özel okula gitmek istediğimi söyledim. Onlar da benim katkılarımla bunun gerçekleşebileceği cevabını verdiler. Sabah akşam çalışarak orta düzeyde bir özel okuldan burs kazandım ve kaydoldum. Bir sene sonra başka bir özel okuldan daha çok burs kazandım ve artık orada öğrenim görmeye başladım. Ortaokulu üç okul değiştirerek bitirdim. Liseye geçeceğim sene sabahtan akşama kadar ders çalışarak istediğim okuldan az da olsa burs kazandım ve ailem de bu isteğimi geri çevirmeyerek eğitimimin devam etmesini sağladılar. Liseyi de bitirdikten sonra beni asla özel bir üniversiteye kayıt ettirmeyeceklerini, gecemi gündüzüme katıp alnımın teriyle kazanmam gerektiğini söylediler. Lisenin son senesi orta düzeyde bir üniversite kazandım. Ayrıca bazı özel üniversitelerden de burs almıştım ancak ailemin kararı bu konuda değişmedi. Halbuki üniversite hayatı ortaokuldan çok daha önemliydi ve üniversite hayatımın geri kalan kısmını belirleyecekti.
Beş yıl önce 25 yaşındaydım, özel bir şirkette çalışıyordum ve orta düzeyli bir maaşım vardı. İşe eski küçük arabamla gidiyordum, ailemin yanında yaşıyordum. Ancak 2 yıl sonra hayatımın baştan aşağı değişeceğini bilmiyordum.
Yirmi yedi yaşına geldiğimde annemin ölümüyle yıkıldım.
Annemin benim hayatımdaki en büyük destek olduğunu ve bu büyük desteğin artık olmayacağını biliyordum. Tek çocuk olduğum için mirasın tümü bana kalacaktı. Annemin sahip olduklarını görünce hayatımın en büyük şokunu geçirdim. Annemin sahip olduklarını gördükten sonra hayatımın neden böyle devam ettiğini sorguladım. Annemin mirası maddi olarak çok yüksekti. O günün şokuyla babama “Bunu benden gizlediğinize inanamıyorum!” dedim.
Şimdi, annemin bana bıraktığı maddi destekle kendi şirketimi açtım ve hayatımdaki en büyük değişikliği yaptım. Şirketim gayet başarılı bir durumda ve ben de çok daha iyi bir yerde yaşıyorum. Ancak aklımdaki şu soru hala cevap bulamadı: Neden bana bu desteği daha önce vermediler? Yoksa annem geleceği bildiğinden mi bu maddi imkanı daha erken kullanmadı? Ne olursa olsun annemin benim için hep en iyisini istediği bir gerçekti ve bunu kullanma kararını bana bırakmıştı.