Ben 1996 yılında doğmuşum.Adım Lara.Ben doğduktan 2 yıl sonra kardeşim doğmuş. Adını Kayra koymuşlar. Ben,annem,babam ve kardeşim mutlu bir aile tablosunun tanımı gibiydik ta ki babam bizi terk edene kadar.
Bu olay ben 8 yaşındayken gerçekleşti.Yine bir pazartesi sabahı okula gitmek için heyecanlıydım çünkü arkadaşlarımı çok seviyordum.Okula gittim vakit geçirdim,eve geldiğimde babam yoktu zaten eve hep işinden dolayı biraz geç gelirdi.Ben de her zamanki gibi odama gidip ödevlerimi yapmaya başladım.Hava kararmaya başlamıştı ve babamdan bir iz yoktu.Annemin yanına gittim ona sordum.Onun da pek bir haberi yoktu.Babam,annemin aramalarına ya da mesajlarına cevap vermiyordu.Şarjı bitmiştir diye düşündük ve çok kafa yormadık.Babam tam tamına 3 saat 40 dakika gecikmişti ve hâlâ ondan bir iz yoktu.Annem kaynanasını yani benim babannemi aradı.Pek birbirlerinden hoşlanmazlardı ama söz konusu babamdı.Babannem telefona biraz geç cevap vermişti.Sinirliydi.Annem hemen babamdan haberi olup olmadığını sordu.Babannem babamın onlarla beraber ve güvende olduğunu söyleyip telefonu yüzüne kapadı.Annem üstüne daha çok aradı ama boşaydı çünkü engellemişti numarayı babannem.Oraya neden gittiğini ve nasıl gittiğini bilmiyorduk.Babam bize hiçbir şey demeden gitmişti.Ama neyse bunun üzerinden 6 yıl geçmişti ve artık bir lise öğrencisiydim.Kendi başıma karar verebiliyordum ve kendi başımın cağresine bakabiliyordum.Babama hâlâ ne kadar sinirli olsam bile yapabileceğim hiçbir şey yoktu.Onun hayatımdan çıktığının gerçeğimi değiştirmeyecekti.
Hayatımda şuana kadar hiçbir eksiklik hissetmemiştim.Çok mutluydum.Bana değer veren bir sevgilim,beni umursayan arkadaşlarım vardı.Her zaman arkamı kolluyorlardı.Benim için aileden daha fazlası olmuşlardı.Bir gün arkadaşlarımla sınıfa yürürken sevgilim de koridorun karşısından geliyordu.Öfkeli gözüküyordu.Geldi önümde durdu ve “Lara ben ayrılmak istiyorum” dedi ve başka bir şey demeden gitti.Şok olmuştum.Koridorun ortasında yere yığıldım resmen,ağlıyordum.Benim için en değerli olan insan aynı babamın bana yaptığı şekilde terk etmişti,hiçbir şey demeden…Ne diyeceğimi bilmiyordum artık hayatımın pek anlamı kalmamıştı.O gün başka derse girmedim.Günün geri kalanını tuvalette ağlayarak geçirdim.
Annem beni almaya geldiğinde ağlayarak yanına koşup sarıldım ona.Herkes bana gülüyordu ama artık hiçbir şey umrumda değildi.Benim hakkımda ne dedikleri ya da ne düşündükleri…O günden sonra 2 hafta boyunca okula gitmedim ve neredeyse hiçbir şey yemedim.Tüm gün yatağımdan çıkmıyordum sadece onla olan anılarımızı kafamda tekrarlayıp duruyordum.2 haftanın sonunda hâlâ onu düşünüyordum ama artık okula gitmeliydim yoksa okuldan atılacaktım;devamsızlık hakkım dolacaktı.Ben aslında okulda çok başarılı olan bir öğrenciydim ama okula gelmeyince konulardan baya geride kalmıştım ve bu yüzden derste hiçbir şey anlamıyordum.Gidip hocalardan etüt istedim,verdiler.
2 yıl sonra,artık kardeşim,Kayra, de liseye geçmişti ve aynı okula gidiyorduk.Ama okula başladığından beri insanlar ona benim gibi bir ablası olduğu için zorbalık ediyorlardı.Benim ana kuzusu olduğum düşünülüyordu.Kardeşim için çok üzülüyordum.Onu bu kadar kötü bir duruma soktuğum için özür dilemek amacıyla onu yemeğe çıkardım.Onu en sevdiği restoran olan “Quick China’ya” götürdüm.Yemek yedik,çok güzel sohbet ettik ve ben hesabı ödedim sonrasında da çıktık.Eve yürüyerek dönüyorduk.Hava karanlıktı.Yolda tek başımıza yürüyorduk ki arkamızdan bir adam geldi.Ben onun ayak seslerini duymuştum.Tam kardeşimin koluna dokunacaktı ki ben onun koluna tekme atıp “Sakın dokunma ona!” diye bağırdım.Adamın yüzünü göremiyordum o yüzden şapkasını çıkardım ve gözlerime inanamadım.O kişi babamdı.