Yine günlerden bir gün, Aslı’nın vücudundaki organlar kavga etmeye başlar. Mide başlatır kavgayı:
Mide:
“Ben olmasam, siz ne yapacaksınız hiç bilmiyorum gerçekten! Tüm sindirimi ben yapıyorum resmen.”
Akciğer durur mu hiç, başlar o da hemen konuşmaya.
Akciğer:
“Mideciğim, sen sindirimin küçük bir kısmını tamamlıyor olabilirsin, ama ben olmazsam solunum yapamazsınız ve rahmetli olur Aslı’mız. Yani, en önemli organ benim.”
Kalp de tartışmaya hemen katılır.
Kalp:
“Hop hop hop! Siz neyin kavgasını yapıyorsunuz? Tabii ki en önemli organ benim! Ben olmasam, kim vücuda kan pompalayacak? Hem hepiniz benim pompaladığım kana ihtiyacınız var. Yani, kısaca hepiniz bana muhtaçsınız.”
Organlar, bağırarak kavga etmeye devam eder. Sonunda, organlardan biri olan karaciğerin ağzından mantıklı cümleler çıkar.
Karaciğer:
“ARKADAŞLAR! Arkadaşlar, vücutta sessizlik lütfen! Kavgayı bırakın; sonuçta hepimiz aynı vücut içinde, aynı düzenle, aynı amaç için uğraşıyoruz. Kimin en önemli olduğunun hiçbir önemi yok. Sonuçta hepimiz işimizi doğru bir şekilde yerine getiriyoruz ve en önemlisi de bu.”
Tüm organlar, karaciğerin bu fikrine katılır ve organlar, bundan sonra hep huzur ve ahenk içinde yaşamaya devam eder.