Hayallerim Gerçek Oluyor

Bir gün bana -aklım ermeye başladığı zamanlar- büyüklerin her zaman küçük çocuklara sorduğu soruyu sormuşlardı. Eve misafir geldiğinde o soru hiçbir zaman değişmedi. İşin kötüsü her geldiklerinde cevabını bilmelerine rağmen de bıkmadan soruyorlardı. Ben de bıkmadan cevap veriyordum. Hep büyüdüğünde ne olmak istersin derlerdi bana. Ben de hep çocuk doktoru olmak istediğimi söylerdim. Tekrar ikinci kere sorarlardı ve ben yine hiç bıkmadan doktor olmak istediğimi söylerdim. Bugün yine aynı soruyu sorsalar bile yine aynı şeyi söylerdim. Normalde hep doktorluğu söylediğimde şaşırırdı insanlar. Çünkü çoğu çocuğa sorduklarında bir gün
doktor, bir gün astronot, bir gün ressam, ya da bunun gibi birçok meslek alanlarından bahsederlerdi. Ama benden hep bunu duyduklarında çok şaşırıyorlardı. Küçükken oyuncaklarımın çoğu doktorluk ile alakalı eşyalardı. Öyle Barbie bebeklerimin, oyuncak evlerimin olduğunu hatırlamam. Annem artık biraz da bebeklerle oyna deyip Barbie bebek alıp gelirdi hediye olarak. Şimdi ise en çok istediğim üniversitenin birinde çocuk doktorluğu okuyorum. Ve bu son senem. Yarın mezuniyet töreni var ve okul birincisi olarak eğitim hayatımı bitiriyorum. Ve mesleğimden o kadar memnunum ki anlatamam. Bence bir insan başkasının zoruyla ya da istemeden bir işi yapınca hayatı boyunca hiç mutlu çalışmaz, işini hiç istemeden yapar zevk alamaz. O yüzden kendi doğrularınızı, kararlarınızı eğer işin sonunda karlı ve mutlu çıkacaksanız hiç peşini bırakmayın.