2050 yılının baharında, Milano sokaklarında adımlarımı atarken havada yepyeni bir şeyler vardı. Gökyüzü cam gibi berrak, şehir ise klasik güzelliğini korurken geleceğin teknolojisiyle bezenmişti. Bugün yıllardır hayalini kurduğum o büyük gün: Milano FutureModa Fuarı.
Üzerimde kendi tasarladığım geri dönüştürülebilir kumaşlardan yapılmış akıllı elbisem vardı. Elbise hem vücut ısımı ayarlıyor hem de ortam ışığına göre rengini değiştiriyordu. Fuara yaklaştıkça kalabalığın içindeki stiller adeta birer yürüyen sanat eserine dönüşüyordu. Kıyafetler sadece giyilmek için değil, hissettirmek, anlatmak ve yaşatmak içindi artık.
Fuar alanı tarihi bir sarayın içine holografik kubbelerle genişletilmişti. Geçmişin zarafetiyle geleceğin cesareti bir aradaydı. İçeri girdiğimde bir moda şovunun tam ortasında buldum kendimi. Mankenler podyumda yürümüyor, havada süzülüyordu. Kumaşlar ise ışıkla dans eden canlı organizmalar gibiydi.
Yanımda bir yapay zekâ rehber vardı – adını “Luce” koymuştum. Bana her tasarımın hikâyesini anlatıyor, kumaşların nasıl geliştirildiğini açıklıyordu. Japon bir tasarımcının koleksiyonunu gezerken gözlerim doldu. Elbiseleri, depremde evini kaybeden insanların anılarına adanmıştı ve her parça, sahip olduğu enerjiyle geçmişi şifalandırmak için programlanmıştı.
Fuarın en ilginç köşelerinden biri de “Empati Odası”ydı. Burada, bir kıyafetin içindeyken farklı hayatlar hissedebiliyordunuz: bir göçmenin, bir sanatçının, ya da bir çocuğun… Giysi sadece giysi değil, bir deneyim haline gelmişti.
O gün Milano’da sadece modayı görmedim; insanlığın duygularla, doğayla ve teknolojiyle nasıl yeniden bağ kurduğunu hissettim. Moda artık sadece dış görünüş değil; bir duruş, bir mesaj, bir umut olmuştu.
Ve ben orada 2050’nin bu hayal gibi gününde kendi küçük adımımla bu dev değişimin bir parçası olduğumu hissettim.